شناخت خلیج فارس | خلیج فارس در یک نگاه | خلیج فارس در آینه آمار | مردم شناسی | نقشه های خلیج فارس | مراکز تحقیقاتی منطقه | خلیج فارس در نگاه دیگران

مقدمه:

امارات عربی متحده یک شیخ نشین فدرال در جنوب‌غربی قاره آسیا و در شرق شبه جزیره عربستان و در بخش جنوبی خلیج فارس، در منطقه خاورمیانه است که از جنوب و غرب با عربستان سعودی، از شرق با عمان همسایه است. امارات عربی متحده از هفت شیخ نشین کوچک به نام‌های ابوظبی (پایتخت )، دبی، شارجه، عجمان، فجیره، رأس الخیمه و ام القوین  تشکیل شده است که پس از استقلال از بریتانیا در ۲ دسامبر ۱۹۷۱ شکل گرفت و این روز را با نام روز ملی امارات جشن می‌گیرند. هر یک از این ۷ شیخ نشین از استقلال نسبی برخوردارند، اما یک امیر به طورموروثی به عنوان حاکم کشور ایفای وظیفه می‌کند. نخست وزیر با مشورت رئیس کشور و شورای عالی حکام که متشکل از هفت امیر است، انتخاب میشود و اعضای کابینه را نخست وزیر انتخاب و به شورای عالی برای تایید معرفی می‌کند. آخرین امیر و رئیس دولت امارات شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان بود که در سال 2022 درگذشت و برادر ناتنی اش محمد بن زاید جایگزین وی گردید.

موقعیت جغرافیائی:

امارات عربی متحده از شمال و شمال‌غربی به خلیج فارس، از جنوب و جنوب ‌غربی به عمان و عربستان سعودی، از سمت غرب به قطر و عربستان سعودی، و از سمت شرق به دریای عمان وسلطان نشین عمان محدود می‌شود.

آب‌ و هوای امارات:

امارات همچون سایر کشورهای حاشیه خلیج فارس، آب‌وهوایی گرم و بیابانی دارد. بااین‌حال به خاطر نزدیکی به خلیج فارس، مرطوب بودن هوا هم از ویژگی‌های مهم این کشور است و به طور میانگین بین 50 تا 60 در صد است. میزان رطوبت هوا در ماههای تیر و مرداد به بالاترین حد خود یعنی صد در صد میرسد. شاید در مقام مقایسه، بتوانیم آب‌ و هوای امارات را هم ‌رده شهرهایی مثل آبادان یا اهواز در ایران بدانیم. در بهار، دمای امارات بین 25 تا 30 درجه در نوسان است. این دما در تابستان به بالای 42 تا 48 درجه و گاه در نواحی بیابانی امارات به 50 درجه سانتیگراد می‌رسد. اما در زمستان دمای هوا معمولاً بین صفرتا 14 درجه در نوسان است. میانگین میزان بارندگی در سراسر امارات 65 میلیمتر است که 94 در صد آن در اوایل بهار می بارد و این به معنای غیر قابل کشت بودن اراضی در صورت نبودن آبیاری تکمیلی است.

عوارض طبیعی:

به طور کلی میتوان امارات را به سه منطقه جغرافیایی تقسیم کرد : مناطق کوهستانی شمال شرق ، مناطق کویری و بیابانی که 80در صد این کشور را به خود اختصاص میدهد و بخش های ساحلی خلیج فارس و عمان که نمک زارها نیز در این بخش قرار میگیرند . مجموع مرزهای زمینی امارات 876 کیلومتر و مرزساحلی آن کشور در خلیج فارس ودریای عمان جمعا 734 کیلومتر میباشد.

منابع تجدیدپذیر آب در امارات حدود 150 میلیون مترمکعب است و هیچ رود یا نهر تمام فصلی در این کشور وجود ندارد . 70 درصد آب مورد نیاز امارات از منابع زیرزمینی ، 24 در صد با استفاده از آب شیرین کن و 6 درصد به شیوه تصفیه آب تامین میشود . آب تهیه شده از آب شیرین کن ها عمدتا مورد استفاده شرب قرار میگیرد . آب مورد استفاده در بخش کشاورزی و دامداری 83 در صد آب مصرفی را به خود اختصاص میدهد و پس از آن مصارف شهری با 15 در صد وصنعت با 2 درصد قرار دارد . در امارات 114 سد و خاکریز وجود دارد که حجم آب پشت این سدها در سال 2003 ، تنها 3/12 میلیون متر مکعب برآورد شده است.

بنادر مهم امارات:

بنادر زاید و خلیفه در ابوظبی ، بنادر خور راشد و جبل علی در دبی ، بنادر خالد و الحمریه در شارجه و بندرصقر در رأس الخیمه مشرف به خلیج فارس بوده و دو بندرفجیره و خورفکان در سواحل دریای عمان قرار دارند . در مجموع در امتداد سواحل امارات 15 بندر وجود دارد .

جزیره ها:

جزیره های زیادی با مساحت و ویژگیهای متنوع در امارات وجود دارد که در سراسر خلیج فارس پراکنده اند . بزرگترین جزیره امارات ابوالابیض است که در 12 کیلومتری ساحل طریف واقع شده است و صد کیلومتر با ابوظبی فاصله دارد. یکی دیگر از جزایر مهم ، جزیره حمراء در جنوب غربی رأس الخیمه و جزیره سینیه در مقابل امّ القوین است. جزایر صیر بنی یاس ، دلما ، المرجان ، القمر و القرش نیز دارای اهمیت گردشگری هستند .

تاریخچه امارات عربی متحده:

براساس اسناد تاریخی موجود، این منطقه توسط هخامنشیان، نخستین پادشاهی ایرانی تصرف شده بود و به لطف توسعه سیستم آبیاری ایرانی (سیستمی نزدیک به قنات) در آن، این سرزمین میزبان شهرهایی مستحکم و دامداری‌های بزرگ بود. در دوران هخامنشیان پیشرفت قابل توجه و رونق فراوانی در این منطقه ایجاد شد و پس از این دوران، گزارش ها حاکی از زندگی قبیله‌ای در این سرزمین است . در سده‌های ۱۸ تا ۱۹ به منطقه سواحل امروزی امارات عربی متحده و شمال عمان در خلیج فارس ساحل دزدان گفته می‌شد . پس از پیروزی ارتش هند و بریتانیا بر دزدان دریائی و امضای قرارداد صلح نام این منطقه به ساحل متصالحه تغییر یافت . کشور امارات درتاریخ ۲ دسامبر ۱۹۷۱ میلادی تاسیس شد و قبل از آن به آن امارات متصالحه یا ساحل عمان هم گفته می‌شد. سرزمین امارات پیش از اسلام بخشی از ایران بود که با آغاز قرن ۱۶ میلادی پرتغالی‌ها این سرزمین را اشغال کردند و در دوره صفویه باز پس گرفته شد . در دوره‌های بعد این کشور تحت قیمومیت بریتانیا قرار گرفت و با موافقت انگلستان توانست کشوری مستقل باشد. از هنگام ورود اسلام به این کشور تا کنون ، کشور امارات تغییرات بسیاری کرده است . طی سالیان اخیر، با توجه به فروش گسترده نفت و فعالیت های تجاری توانسته است چهره‌ای تازه به خود بگیرد و با نوسازی زیرساخت‌ها ، به کشوری مدرن تبدیل شود. مؤسس و بنیان‌گذار حکومت امارات عربی متحده ، شیخ زاید بن سلطان آل نهیان است که با همکاری شیخ راشد بن سعید آل مکتوم به تأسیس این اتحاد همت گماشت . نخستین نخست‌وزیر در حکومت دولت اتحاد ،  شیخ مکتوم بن راشد آل مکتوم بود. پس از درگذشت مؤسس دولت اتحاد امارات در سال ۲۰۰۴ میلادی ، شیخ خلیفه بن زاید به عنوان رئیس دولت امارات تعیین گردید و اکنون نایب رئیس و نخست‌وزیر کشور شیخ محمد بن راشد حاکم دبی است.

مساحت و جمعیت امارات:

مساحت این کشور 83600 کیلومتر مربع بوده و از نظر پهناوری در رتبه 115 دنیا قرار گرفته است. جمعیت امارات در زمان استقلال 500 هزار نفر بود . بر اساس آخرین سرشماری صورت گرفته در کشور امارات که زمان آن به ۲۰۱۳ باز می گردد، براساس آمار رسمی جمعیت این کشوردر سال 2020 ، 9 میلیون و 282هزار و410 نفر و تعداد شهروندان اماراتی یک میلیون و 763 هزار نفر بوده است . اتباع خارجی این کشور ایرانیان، اروپایی ها، پاکستانی ها و چینی ها هستند . کشور امارات جزء کشورهای مهاجر پذیراست و از این منظر در رتبه پنجم دنیا قرار دارد . رشد جمعیت امارات ۳٫۰۵ درصد است و سالانه با جذب بیش از ۱۶ مهاجر به ازای هر هزار نفر جمعیت ، پنجمین کشور مهاجرپذیر جهان محسوب میشود . جمعیت این کشور در سال ۲۰22 از مرز 10 میلیون نفر گذشته است . درحال حاضرتنها ۱۹ درصد از جمعیت آن را اماراتی ‌ها تشکیل می‌دهند و باقیمانده جمعیت مهاجران خارجی هستند.

ایرانیان امارات:

ایرانیان از مهمترین مهاجرانِ ساکن امارات متحده عربی هستند. آمار دقیقی از جمعیتِ ایرانیان مقیم امارات وجود ندارد، اما در منابع نیمه رسمی جمعیت آنان حدود ۵۰۰٫۰۰۰ نفر تخمین زده می‎شود که حدود ۴۰۰٫۰۰۰ نفر ساکن دبی هستند . علاوه بر این، 17 درصد جمعیت امارات ایرانی‎الاصل هستند. بنا به آمار سازمان سیا ، ایرانیان و عرب‌های غیراماراتی مجموعاً ۲۳ درصد از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهد . بخش اعظم شیعیان امارات ایرانی هستند. بیشتر ایرانیان امارات از حدود یک قرن پیش از استان‌های جنوبی یعنی هرمزگان، فارس و بوشهر به علت از رونق افتادن بزرگ‌ترین مرکز بازرگانی آن دوره در خلیج فارس یعنی بندر لنگه و نیز ظلم حکام محلی ، به این سرزمین مهاجرت کرده اند . بخش دیگری نیز در دوران پس از انقلاب اسلامی و جنگ ایران و عراق به امارات مهاجرت کردند که اینان از همه نقاط ایران از جمله تهران کوچ کرده اند.

مراکز فرهنگی ایرانیان در دبی:

حضور چشمگیر ایرانیان در دبی موجب عمق روابط فرهنگی و اجتماعی این امیرنشین با ایران شده است که از جمله میتوان به 6 مجتمع آموزشی با 7 هزار دانش آموز در کنار بیمارستان هلال احمر و مسجد امام حسین (ع) اشاره نمود . همچنین افتتاح شعبه دانشگاه آزاد اسلامی در امارت دبی با استقبال گسترده دانشجویان ایرانی و تعدادی از اتباع خارجی مقیم دبی شده و دانشگاههای شهید بهشتی و پیام نور نیز اقدام به تاسیس شعب خود در دبی کرده اند . باشگاه ایرانیان نیز اولین مجموعه فرهنگی تفریحی است که در سال 1353 شمسی در دبی احداث شد . این باشگاه دارای سالن سینما ، هتل ، رستوران و امکانات ورزشی است که تاکنون میزبان بسیاری از تیم های ورزشی ایرانی و خارجی بوده است .

مساجد و حسینیه‌ها:

امارات متحده عربی یکی از کشورهایی است که تعدادی از زیباترین مساجد دنیا را در خود جای داده است. در این کشور بیش از ۴ هزار و ۸۱۸ مسجد وجود دارد که از این تعداد، یک هزار و ۴۱۸ مسجد در دبی، ۲ هزار و ۲۸۹ مسجد در ابوظبی و بقیه مساجد در سایر امارت ها ساخته شده است.

مسجد شیخ زاید:

این مسجد یکی از بناهای عظیم دنیا در ابوظبی و یکی از مظاهر دینی و معماری امارات است و بعد از مسجد النبی و مسجدالحرام سومین مسجد بزرگ دنیا است که به دستور شیخ زاید بن سلطان آل نهیان ساخته شده است . این مسجد با طلا و سنگ های مرمر تزئین شده و ظرفیت بیش از 40 هزار نمازگزار را دارد و بزرگترین فرش مسجد و لوستر جهان در این مسجد قرار دارد . این فرش در  ایران با طراحی هنرمند ایرانی علی خالقی توسط 1300 بافنده در نیشابور بافته شده است و با داشتن 2 میلیون و 268 هزار گره ، بزرگترین فرش دستباف جهان است که 47 تن وزن دارد . مسجد شیخ زاید به طور رسمی در ماه مبارک رمضان در سال 2007 میلادی افتتاح گردید .

مسجد امام علی(ع) دبی:

اخیرا معاونت امور اسلامی شهر شارجه امارات با همکاری بخش ارائه خدمات انسان دوستانه این شهر ۴۸ مسجد ویژه مسلمانان غیر عرب زبان در سراسر امارات متحده عربی احداث کرده است. استفاده از متخصصان برای ترجمه خطبه‌های نماز جمعه از زبان عربی به سایر زبان‌ها از امکاناتی است که در این مساجد در اختیار مسلمانان غیر عرب زبان قرار گرفته است. در این مساجد خطبه‌های نماز جمعه از زبان عربی به زبان‌های اردو، مالایی، پشتو، تامیل و انگلیسی ترجمه می‌شود.

بافت اجتماعی و حاکمان امارات:

بافت اجتماعی این کشور قبیله‌ای است. در واقع ، نظام اجتماعی این کشور و جهت گیری آن، براساس فرهنگ عربی، اسلامی و آداب و رسوم قبیله‌ای قرار دارد. این قبائل پس از جابجائی های متوالی از یمن از طریق عمان و شمال شبه جزیره عربستان در سرزمین امارات ساکن شدند و پیش از آنان نیز برخی از گروههای عشایری در این مناطق زندگی و از طریق گله داری ، شکار و ماهیگیری امرار معاش میکردند . در کشور امارات قبایل مختلفی ساکن هستند ولی همه قبایل دارای قدرت حکمرانی نیستند زیرا جمعیت قابل توجهی ندارند.

ابوظبی: شیخ نشین ابوظبی که پایتخت امارات عربی متحده نیز به شمار می‌آید، مهم‌ترین امیرنشین این کشور است که هم به لحاظ ثروت و هم به لحاظ نظامی اهمیت دارد و قبیله آل نهیان از سال 1761 در آن سکونت دارند . ابوظبی یزرگترین شیخ نشین از نظر مساحت در امارات است. از قرن هیجدهم میلادی خاندان آل نهیان به عنوان خاندان حاکم بر مجموعه شیوخ بنی یاس شناخته شده اند . اکثر اهالی بنی یاس در اصل اهل نجد واقع درمرکز شبه جزیره عربستان هستند و برای سکونت در سرزمین هائی بین "بده "و "بریمی" به این مناطق آمدند . بیشتر آنان اعراب بدوی بودند که به دامداری علاقه داشتند . کشف آب شیرین در جزیره ابوظبی در سال 1761 این امکان را به بنی یاس داد که به این منطقه مهاجرت کنند و از دست حملات متعدد وهابی ها و عمانی ها رهائی یابند. خاندان آل نهیان از یمن به این سرزمین آمده اند و از این رو شیخ زاید کمک های زیادی به آن کشور نمود. سدمارب با کمک های شیخ زاید ساخته شد. از ابتدای قرن هیجدهم تا قرن بیست و یکم پنج رهبر از خاندان آل نهیان به طور متوالی بر این خاندان حکومت کرده اند که عبارتند از:

1-فلاح که بیشتر سالهای قرن بیستم در رأس حکومت بود.

2-شخبوط ذیاب که مدت 60 سال تا نیمه قرن نوزدهم حاکم بود و توانست حاکمیت آل نهیان را بر بیشتر مناطقی که امروز به عنوان امارت ابوظبی شناخته میشود تحکیم بخشد.

3-زاید بزرگ که ریاستش حدود صدسال تا نیمه قرن بیستم به طول انجامید.

4-زاید بن سلطان که در دوره او ابوظبی از یک جامعه سنتی به یک ملت جدید تبدیل شد.

5-خلیفه بن زاید فرزند زاید بن سلطان آل نهیان که پس از درگذشت پدرش از سال 2004 تا سال2022 رئیس امارات و حاکم ابوظبی بود.

6- محمد بن زاید که از ماه مه 2022 پس ازدرگذشت برادرش جانشین وی گردید.

دبی: دومین شیخ نشین امارات عربی متحده است که به لحاظ تجاری و جمعیتی اهمیت دارد، و از نظر جمعیت ، پر جمعیت‌ترین شهر امارات و از بعد تجاری، شهر بندری و پر رونق امارات و منطقه آزاد تجاری به شمار می‌آید. آل مکتوم از سال 1833 در دبی ساکن شده اند و از شاخه‌های قبیله بنی یاس، آل بوفله هستند که در دبی زندگی می‌کنند و خانوادۀ شیخ راشد، حاکم دبی نیز از این قبیله است. بحارنه، قبیله دیگری است که در دبی ساکن‌اند و مذهب تشیع را پذیرفته‌اند. همچنین قبایل سوران و شاوی هین نیز در این شهر مسکن گزیده‌اند. دبی در مقایسه با دیگر امارت ها از جهات متعددی متفاوت است و اگرچه تنها 4 درصد مساحت امارات را به خود اختصاص داده اما تقریبا یک سوم جمعیت امارات را در خود جای داده است . دبی پس از ابوظبی ، ثروتمندترین امارت ها به حساب میآید و تنها امارتی است که پیش از کشف نفت نیز ثروتمند بوده است. شیخ محمد بن راشد آل مکتوم از سال 2006 تا کنون براین امارت حکومت میکند.

امارت شارجه: که الشارقه نیز خوانده میشود پراکنده ترین و ازهم گسیخته ترین امارت است و از 5 منطقه جدا از هم تشکیل شده است . این منطقه 2590 کیلومتر مربع وسعت دارد و بیش از ۳ درصد از خاک کشور امارات را در بر می گیرد. پایتخت این امارت شهر شارجه است. جمعیت شارجه در سال 2020، شامل شهروندان و مهاجران 800 هزار نفر بوده و سومین امارت پرجمعیت پس از دبی و ابوظبی است . از شارجه به عنوان پایتخت فرهنگی کشور امارات یاد می شود و بسیاری از افراداین شهر را الگویی موفق برای گردشگری کشورهای اسلامی میدانند. شارجه جاذبه های گردشگری مختلف و هتل های خاص و شگفت انگیز زیادی دارد . خاندان قاسمی، خاندان حاکم این شیخ نشین هستندکه از سال 1727 در این امارت مستقر شده و پس از آنان، دو خاندان آل مدفع و طریم با در اختیار گرفتن برخی مشاغل دولتی، در این حکومت سهیم شده‌اند.

راس الخیمه: امارت شیخ نشین دیگر کشور امارات رأس الخیمه است که نام قبلی آن جلفار بوده است. این منطقه با خلیج فارس ۶۴ کیلومتر ساحل داشته و مساحت آن ۱۶۸۴ کیلومتر مربع است. جمعیت رأس الخیمه حدود 120 هزار نفر است. از امارت راس الخیمه به عنوان یک منطقه زراعتی و حاصلخیز در کشور امارات یاد می شود. آب و هوای راس الخیمه معتدل و رطوبت آن کمتر از سایر امارت ها است و به همین دلیل سرزمین مناسبی برای کشاورزی است. خاندان حاکم در این امارت، خاندان بنی محمد هستند که پر نفوذترین خاندان این امیر نشین به شمار می‌آیند. پس از آنان، بنی سلطان، رقیب سیاسی خاندان حکومتی است که البته این دو قبیله، در اصل وابسته به قبیله قاسمی هستند. افرادی از قبایل دیگری چون طنیج، غفاله و بنی شمیل نیز در این شیخ نشین زندگی می‌کنند. تجربه خاندان قاسمی ها در شارجه و رأس الخیمه کاملا متفاوت از آل مکتوم و آل نهیان بوده است. آنها قدرت دریائی خود را ازقرن هیجدهم آغاز کردند و بر بخش های شمالی مناطق شیخ نشین که توسط عمان اداره نمی شد حکومت میکردند . مرکز آنان رأس الخیمه بود و بندر شارجه نیزکه توسط قاسمی ها اداره میشد در اختیار آنان بود ولی به تدریج در قرن نوزدهم قدرت آنان رو به ضعف نهاد و در قرن بیستم سرزمین هائی که تحت کنترل آنان بود به دست غیر قاسمی ها افتاد. این حوادث منجر به تضعیف حکومت قاسمی ها و کاهش اهمیت سیاسی و اقتصادی آنها در مقایسه با ابوظبی شد. در حال حاضر شارجه ورأس الخیمه دو امیر نشین جدا ازهم هستند و توسط دوشاخه از خاندان قاسمی ها اداره میشوند.

عجمان: عجمان به عنوان کوچک ترین امارت در کشور امارات متحده عربی شناخته می شود که تنها ۲85 کیلومتر مربع مساحت دارد و طول ساحل آن ۱۶ کیلومتر است. شهر عجمان با دبی 22 کیلومتر فاصله دارد . خاندان آل نعیمی از سال 1800 در این امارت حکومت میکنند . جمعیت عجمان 300 هزار نفراست و از این منظر جزء امارت های خاص کشور امارات عربی متحده به حساب می آید. حاکمان عجمان از شاخه بوخریبن هستند و همواره تلاش داشته اند با ازدواج های خارج از خاندان خود و بهبود روابط خود با دیگران موقعیت خود را تحکیم بخشند . برخی از مورخان علت نامگذاری این امارت را حضور ایرانیان در این منطقه دانسته اند و معتقدند که عجمان از عجم گرفته شده است.

امّ القوین: یکی دیگر از مناطق شیخ نشین کشور امارات، ام القوین است که  دومین امارت کوچک کشور امارات محسوب میشود و۷۵۵ کیلومتر مربع مساحت داشته و در ساحل خلیج فارس قرار دارد و بخشی از آن حدود 32 کیلومتر مربع داخل صحرا است. جمعیت آن در حدود 50 هزار نفر است  خاندان المعلا از سال 1775 در این امارت مستقر هستند . منطقه ام القوین همواره با مشکل آب مواجه بوده است وبخشی از آب این منطقه از شارجه و یا قنات تامین می شد ولی در حال حاضر آب این منطقه به وسیله لوله کشی از فلج المعلا تامین می شود. ام القوین نیز مانند عجمان تا زمان شناسائی استقلال شیخ نشین ها توسط بریتانیا ، بخشی از سرزمین قاسمی ها بوده است . پس از فروپاشی حکومت قاسمی ها توسط انگلیسی ها در سالهای 1819 و 1820 ، به فاصله اندکی آنان استقلال دو شیخ نشین ام القوین و عجمان را به رسمیت شناختند که به معنای استقلال آنان در اداره بنادر شارجه و رأس الخیمه بود که توسط قاسمی ها اداره میشد بیشتر ساکنان ام القوین در گذشته به صید مروارید اشتغال داشتند ولی پس از آن دوره به ماهیگیری وکشاورزی روی آوردند . درحال حاضر درآمد این امارت از طریق سرمایه گذاری و یارانه های دولتی تامین میشود. ام القوین فاقد منابع نفت و گاز است و به همین دلیل نفوذ خاندان حاکم این شیخ نشین بر این امارت محدود است.

فجیره: شرقی ترین امارت شیخ نشین کشور امارات فجیره است که مشرف به دریای عمان است  فجیره از نظر تاریخی و باستانی یکی از بخش های مهم کشور امارات محسوب میشود و خاندان الشرقی از سال 1876 در این امارت حکومت میکنند . مهم ترین منطقه این امارت بندر فجیره است. بندر فجیره در سال ۲۰۱۰ میلادی میزبان بیش از ۱۲ هزار کشتی بود که برای عبور از تنگه هرمز به منظور سوخت گیری به این بندر می آمدند. امروزه نیز این بندر اهمیت بسیار زیادی برای کشتی ها دارد. امارت فجیره 150 هزار نفرجمعیت دارد و 5/1 درصد از مساحت امارات را به خود اختصاص داده است و به دلیل در اختیار نداشتن منابع نفتی نسبتا فقیر است . اقتصاد فجیره بر پایه ماهیگیری ، تجارت ، خدمات دریائی و کشاورزی بنا نهاده شده است و مزیت استراتژیک آن قرار گرفتن در دریای عمان و خارج ازتنگه هرمز میباشد . فجیره دارای منابع آب شیرین است. توتون وخرما وانواع میوه ها از جمله محصولات آن است.

امارت های عجمان، ام القوین و فجیره نیز مانند شیخ نشین‌های دیگر و شاید بیش از آن‌ها خصوصیت قبیله‌ای دارند. حتی آن‌ها را می‌توان از جهاتی، سنتی‌ترین جوامع قبیله‌ای دانست.

زبان و دین رسمی:

زبان رسمی این کشور عربی است که به لهجه عراقی و عربستانی نزدیک است ، اما زبان‌های فارسی، انگلیسی، هندی و اردو نیزدرمیان گروه‌های مختلف مردم رایج است . زبان رسمی این کشورعربی است و انگلیسی ، چینی ، اردو و هندی نیز کاربرد بسیاری دارد. دین رسمی این کشور، اسلام است که نزدیک به ۹۶ درصد مردم به آن گرویده اند . بنابر نقل‌های تاریخی، اسلام در سده نخست هجری قمری به ‌دست عمرو بن عاص که از جانب پیامبر اکرم(ص) به این منطقه اعزام شده بود، به این سرزمین راه یافت.

جمعیت مسلمان این کشور شامل مذاهب مختلفی چون حنبلی، شافعی، مالکی، شیعه و گروه اقلیت وهابی‌ است که این تنوع مذهبی، می‌تواند تأثیر فراوانی بر بافت اجتماعی و سیاسی آن داشته باشد 80 در صد جمعیت امارات سنی ، 16 درصد شیعه و 4 درصد پیروان سایر ادیان هستند.

شیعیان امارات:

درخصوص شیعیان امارات متحده، اطلاعات دقیقی در دست نیست. آمار ارائه شده در مورد جمعیت شیعیان این کشور نیز متفاوت است. به نوشته اطلس جهانی، حدود ۱۶ درصد از کل جمعیت این کشور شیعه هستند؛ در حالی که در برخی منابع، جمعیت آنان بین ۶ تا ۲۰ درصد تخمین زده شده است. به هر حال، بیشتر این شیعیان در امارت دبی ساکن‌اند که از مهم‌ترین و در عین حال، یکی از پر جمعیت‌ترین امیرنشین‌های امارات عربی متحده به شمار می‌آید .

اصولاً کشور امارات ، کشوری مهاجر پذیر است، به گونه‌ای که حدود چهار پنجم جمعیت آن را مهاجران تشکیل داده‌اند . گفته می‌شود بیشتر شیعیان این کشور ایرانی‌اند ، برخی هم معتقدند شیعیان این کشور، متعلق به قبیلۀ بحارنه هستند که این قبیله در حدود سیصد سال پیش، با قبول مذهب تشیع از قبایل نعین ، که یک قبیله عربی است در این منطقه سکونت یافته اند ، اگر چه بعضی‌ معتقدند این مردمان، از ساکنان اصلی و بومیان ناحیه هستند که به دست اعراب شکست خورده‌اند. تمام مردم قبیله شیعه مذهب ‌اند و به تجارت و کشاورزی اشتغال دارند.

واحد پول امارات:

واحد پول امارات عربی متحده درهم است که با نام‌های اختصاری  DH نیز شناخته می‌شود. پول خرد امارات فلس بوده و هر ۱۰۰ فلس یک درهم است . نرخ برابری دلار با درهم ۶۷/۳ درهم میباشد.

ساختار سیاسی امارات عربی متحده:

شورای عالی حاکمان بالاترین نهاد سیاسی در امارات عربی متحده محسوب می‌شود که متشکل ازحکام امارت‌های هفتگانه میباشد . وظایف این شورا درامارات تعیین سیاست های کلان کشور، انتخاب نخست وزیر و انتخاب رئیس و قضات دیوان عالی کشوراست.

امارات عربی متحده دارای نوعی حکومت فدرال است که از اتحاد هفت شیخ‌نشین پیرو امارت وراثتی به نام شیخدوم (شیخ‌نشین) تشکیل شده‌است  هریک از شیخ‌نشین‌ها دولت محلی جداگانه دارند و می‌توانند قوانین خود را به طور مستقل تصویب کنند. در آغاز تشکیل دولت امارات در دسامبر 1971 قانون اساسی موقتی توسط حاکمانی که در اتحاد شرکت کرده بودند امضا شد . هنگامی که ابوظبی برای اتحاد نیروهای نظامی در اواخر دهه هفتاد تلاش نمود ، امارت های دبی و رأس الخیمه تهدید به خروج خود از اتحاد کردند اما یکباره در سال 1996 نیروی نظامی اتحاد با رهبری ابوظبی به عنوان فرماندهی ارشد تاسیس و قانون اساسی آن کشور دائمی گردید . با این گام ، دبی و دیگر امارت ها به اجرای پروژه های هزینه بر زیرساختی برای کسب درآمد های متنوع پرداختند و تلاش کردند پروژه های هزینه بر را در حد امکان به ابوظبی و دولت فدرال انتقال دهند . اگرچه قانون اساسی موقت اجازه میداد که انتخابات ریاستی بین شورای عالی حاکمان هر 5 سال یک بار برگزار شود ولی در عمل ریاست ابوظبی بر امارات عربی متحده باقی ماند . امارت دبی نیز در شورای حاکمان دارای جایگاه ویژه است چون تنها ابوظبی و دبی در این شورا حق وتو دارند و حاکم دبی همواره به عنوان نخست وزیر منصوب میشود.

ترکیب هیئت وزیران:

عمده تصمیم گیریهای حکومت فدرال توسط هیئت وزیران اتخاذ میشود . ترکیب اولیه آن 11 وزیر به علاوه نخست وزیر بود اما به فاصله کوتاهی تعداداعضای کابینه به 19 نفر افزایش یافت . در عین حال ابوظبی همواره نقش اساسی در دولت داشته است زیرا معاون نخست وزیر ، وزیر کشور ، وزیر آموزش عالی و وزیر خدمات عمومی در اختیار این امارت است . سهم هریک از امارت های هفت گانه در هیئت دولت به این ترتیب است :

ابوظبی ، دارای پست رئیس دولت و شش وزیر ، دبی دارای پست نخست وزیری و شش وزیر ، رأس الخیمه دارای سه وزیر و شارجه دارای سه وزیر میباشد. امارت های فجیره ، ام القوین و عجمان نیز هرکدام دارای یک وزیر در کابینه هستند . در حال حاضر کابینه از 25 وزیر تشکیل شده است که 5 نفر از آنان وزیر مشاور محسوب و فاقد وزارتخانه هستند اما همچنان ترکیب کابینه به سود ابوظبی باقی مانده است چون پست وزارت امور خارجه و وزارت امور ریاست دولت در اختیار ابوظبی است . در حال حاضر 9 نفر از وزیران کابینه زن هستند .

علاوه بر ساختار هیئت دولت و شورای عالی حاکمان ، مجلس ملی اتحاد نیز وجود دارد که یک مجلس مشورتی و شبه پارلمانی است و نهاد قانونگذاری یا پارلمانی این شورا به حساب میآید و نمایندگان هریک از امارت ها در آن حضور دارند . این مجلس دارای چهل عضو است که 20 نفر از اعضای آن به طور غیر مستقیم توسط شهروندان و 20 نفر دیگر توسط حاکمان انتخاب میشوند رئیس و دو نایب رئیس آن نیز از طریق انتخابات داخلی به مدت دو سال انتخاب میشوند. دو امارت دبی و ابوظبی هرکدام 8 عضو ، شارجه و رأس الخیمه هرکدام 6 عضو و سه امارت باقیمانده هرکدام 4 عضو در مجلس ملی دارند مجلس ملی فاقد صلاحیت های قانونگذاری و نظارت است و تنها مورد مشورت هیئت دولت قرار میگیرد و حاکمان میتوانند نظر آن را قبول یا رد کنند .

نظام قضائی:

در قانون اساسی به تفکیک قوای سه گانه به صراحت اشاره ای نشده و تنها استقلال قضات مورد تاکید قرار گرفته است . نظام قضائی امارات بر دومبنای شریعت و قانون مدنی استوار است و قانون أساس صراحت دارد که شریعت منبع اصلی قانونگذاری در این کشور است ولی قضات مکلف به پیروی از قوانین شریعت و قوانین فدرال و دیگر قوانین لازم الاجرا هستند . پس از تاسیس دولت امارات ، دادگاه عالی فدرال به عنوان رأس هرم دستگاه قضائی بر اساس قانون اساسی تشکیل شد.

دادگاه عالی فدرال از یک رئیس و چهارقاضی به علاوه تعداد کافی از قضاتی که با حکم رئیس دولت امارات و با موافقت هیئت دولت و تصویب شورای عالی اتحاد تشکیل شده است . این دادگاه دارای صلاحیت های انحصاری در حوزه مسایل خاص قضائی است از جمله اختلافات بین امارت های هفت گانه یا امارت ها با دولت فدرال ، تفسیر قانون اساسی و معاهدات بین المللی ، اختلاف در مورد قوانین و مقررات فدرال و محلی و جرائم مرتبط با منافع اتحاد به خصوص جرائم مرتبط با امنیت داخلی و خارجی به این دادگاه ارجاع میشود . در سایر امور قضائی امارت های مختلف اختیار دارند که طبق قوانین محلی دادگاههای خود و یا قوانین قضائی فدرال رفتار کنند . از بین امارت های هفتگانه ، سه امارت ابوظبی ، دبی و رأس الخیمه دارای ساختار قضائی محلی خاص خود هستند. رأی دادگاههای محلی جز در مواردی که صلاحیت آن در اختیار دادگاه عالی فدرال است رأی نهائی تلقی میشود.

دادگاه بدوی فدرال طبق قانون اساس تشکیل شده و مقرّ آن ابوظبی است. هریک از امارات ها میتوانند دادگاه بدوی خاص خود را داشته باشند . شیوه انتخاب رئیس و قضات این دادگاهها بنا به پیشنهاد وزیر دادگستری و با حکم رئیس دولت امارات میباشد و شخص وزیر دادگستری بر این دادگاه نظارت دارد.

دادگاه تجدید نظر فدرال بر اساس قانون اساسی در سال 1978 تشکیل شد و مقرّ آن ابوظبی است هریک از امارتها میتوانند دادگاههای تجدید نظر محلی خاص خود را داشته باشند این دادگاه متشکل از بخش های مختلف فرجام خواهی نسبت به آراء دادگاههای بدوی فدرال است.

شورای عالی قضائی اتحاد به موجب قانون اساسی و با هدف دستیابی به استقلال قضات تشکیل شده است . از جمله صلاحیت های این شورا اظهار نظردر خصوص مسایل مربوط به قوه قضائیه و دادسرای عمومی ، بررسی برنامه های توسعه قضائی و اظهار نظر در مورد ارتقاء قضات و اعضای دادسرای عمومی و یا عزل و نصب آنها است.

حقوق سیاسی و مدنی:

امارات دارای نهادهای دموکراتیک اندکی است و هیچ حزب سیاسی در این کشور وجود ندارد. چند مشکل عمده حقوق بشری در امارات دیده میشود از جمله ناتوانی شهروندان در تغییر دولت ، محدودیت آزادیهای مدنی شهروندان اعم از آزادی بیان ، آزادی مطبوعات ، آزادی تجمعات و تشکل ها و بازداشت های خود سرانه و طولانی قبل از محاکمه . علیرغم تصریح قانون اساسی بر آزادی بیان و مطبوعات، دولت از قانون افترا برای سرکوب انتقاد از رهبران و نهادهای دولتی استفاده میکند و به تعقیب ، بازداشت و متهم کردن روزنامه نگاران می پردازد. توهین به مقامات ارشد و اعضای خاندان حاکم و یا آسیب زدن به اعتبار کشور و روابط خارجی مستلزم جریمه های سنگین مالی است.

سیاست خارجی امارات:

امارات عربی متحده روابط دیپلماتیک و بازرگانی گسترده‌ای با دیگر کشورهای جهان دارد. این کشور درسازمان کشورهای صادر کننده نفت ( اوپک ) و سازمان ملل نقش به سزایی ایفا می‌کند و یکی از اعضای بنیانگذار شورای همکاری خلیج فارس (PGCC) است. از جمله اولویت‌های سیاست خارجی امارات ایجاد روابط حسنه مبتنی بر همکاری دوجانبه با همه کشورهای جهان است. این کشور دربیشتر سازمان‌های بین‌المللی بزرگ اقتصادی عضو است و در بسیاری از سازمان‌های سیاسی بین‌المللی عضویت تأثیرگذار دارد. به طور کلی میتوان گفت سیاست خارجی امارات تحت تاثیر دو عامل مهم میباشد :

اول: موقعیت جغرافیایی ، شرایط جمعیتی ، ثروت و منابع طبیعی . موقعیت جغرافیائی امارات در ساحل جنوبی خلیج فارس و بخشی از ساحل دریای عمان ، این امکان را به آن میدهد که بتواند برای صادرات و واردات کالا از بنادر ساحل خلیج فارس و بندر فجیره در دریای عمان استفاده کند به ویژه اینکه در سالهای اخیر امارات به یک مرکز مهم بازرگانی منطقه تبدیل شده است .

دوم: حفظ امنیت و ثبات در منطقه خلیج فارس که موجب برقراری رابطه نزدیک با سایر کشورهای منطقه در چهارچوب شورای همکاری خلیج فارس میباشد . از جمله هدف های این شورا ، هماهنگی های سیاسی ، اقتصادی ، امنیتی و دفاعی کشورهای عضو است .

پیش از تاسیس دولت امارات عربی متحده هریک از امارت ها در برقراری روابط با سایر کشورها از استقلال عمل برخورداربود . پس از تشکیل دولت امارات ، شورای عالی حاکمان ، در قانون اساسی این کشور به عنوان عالی ترین مرجع تعیین سیاست خارجی گردید اما در مقام عمل ، حکام امارات از ابتدای استقلال توافق کردند که شکل گیری سیاست خارجی توسط رئیس دولت وقت ، شیخ زاید بن سلطان آل نهیان صورت پذیرد ولی دیدگاه و منافع سایر امارات نیز مورد توجه قرار گیرد . حضور شیخ زاید در طول بیش از سه دهه در رأس حکومت و نوع حکومت فدرال و رهبری سیاسی این کشورموجب گردیده است که در عرصه سیاست خارجی از ثبات زیادی برخوردار باشد

از جمله اصول سیاست خارجی امارات عربی متحده تاکید بر هویت عربی ، هویت اسلامی و مسایل انسانی و بشردوستانه است . رویکرد این کشور در قبال دیگر کشورهای عربی خاورمیانه و شمال افریقا و برخی از اقدامات این کشور در مورد کشورهای مسلمان خارج از منطقه در چارچوب این سیاست تحلیل میشود . دسترسی به بنادر مهم در منطقه و حضور درجزایر استراتژیک و بنادر قاره افریقا توسط ابوظبی طراحی و تا حدودی اجرائی شده است . پیشرفت های اقتصادی و فراهم ساختن مشتریان درازمدت برای صادرات نفت و گاز و معرفی امارات به عنوان قطب تجاری منطقه و تقویت رابطه امارات با کشورهای غربی به ویژه کشورهایی که دارای صنایع نظامی پیشرفته هستند یکی دیگر از اجزای سیاست خارجی آن کشور است.

سیاست خارجی امارات در گذشت، همراه با نوعی محافظه کاری و توافق و مصالحه و تا حد امکان دوری از درگیری و نزاع بوده است. مواضع این کشور در مورد افغانستان در دهه 1980 و یا بحران کوزوو در دهه 1990، حمایت سریع امارات از اقدام نظامی بین المللی علیه عراق در جریان اشغال کویت، مشارکت فعال سیاسی و نظامی در بحران یوگسلاوی سابق در سال 1990 و یا مشارکت در ائتلاف عربستان و شورای همکاری در تحریم دولت قطر و نیز حضور نظامی آن کشور در جنوب یمن از آن جمله است. امارات در حالی که تلاش می‌کند نفوذ خود را تا لیبی، یمن و سومالی گسترش دهد، در سالهای گذشته درگیر یک مبارزه استراتژیک و پرهزینه برای مقابله با نفوذ ترکیه شده‌ است. در پی قدرت گرفتن شیخ محمد بن زاید در دهه آخر عمر شیخ زاید، امارات به اقدامات بلند پروازانه ای دست زده است. آرمان اصلی امارات، تسلط بر بنادر مهم و استراتژیک در منطقه و برخی از کشورهای اروپائی است و هم اکنون هم برخی از ماموران امارات در کشورهای مختلف حضور دارند.

کمک های توسعه ای ، خیریه ای ، امدادی و انسان دوستانه توسط امارات ، نیز جزء مهمی از سیاست خارجی این کشور را تشکیل میدهد . کمک های امارات به سازمانهای بین المللی مانند کمیته بین المللی صلیب سرخ و کمک چند میلیارد دلاری امارات به برخی از کشورهای درحال توسعه و یا بحران زده در راستای کسب وجهه بین المللی و به منظور نفوذ در جوامع هدف صورت میگیرد.

تشکیل شورای همکاری خلیج فارس:

در 25 مه 1981 ، درگردهمائی کشورهای بحرین ، کویت ، عمان ، قطر ، امارات و عربستان سعودی ، شورای همکاری خلیج فارس تشکیل شد . دلایل اصلی تاسیس این شورا را میتوان در سه عامل زیر خلاصه نمود :

1-بحران اقتصادی حاکم در منطقه به علت کاهش شدید و سقوط قیمت نفت .

2-تهدیدات داخلی این کشورها از سوی ناراضیان و تشکل های سیاسی مانند اخوان المسلمین ، سازمان انقلاب اسلامی شبه جزیره ، جبهه آزادیبخش اسلامی ، جبهه نجات اسلامی دربحرین ، سازمان جهاد ملی در قطر، جنبش اسلامی در کویت و جبهه آزادیبخش ظفاردر عمان .

3-تهدیدات خارجی : از نظر اعضای شورا ، کشورهای ایران ، عراق ، اتیوپی ، یمن جنوبی و اتحاد جماهیر شوروی تهدید محسوب میشدند .

هدف اولیه تشکیل شورای همکاری خلیج فارس ، همکاریهای دفاعی و امنیتی بین اعضاء بود ولی اهداف فرعی دیگری از جمله همکاری در پیشبرد برنامه های علمی و فنی در زمینه های صنعت ، کشاورزی و منابع آبی و اجرای طرحهای مشترک وایجاد هماهنگی و همبستگی بین کشورهای عضو در همه زمینه ها تا دستیابی به وحدت کامل برای آن در نظر گرفته شده است .

روابط با اعضای شورای همکاری خلیج فارس:

برقراری روابط امارات با عمان به پیش از تشکیل فدراسیون امارات برمیگردد . ابوظبی و عمان در طول دهه 1950 در برابر ادعاهای سرزمینی عربستان سعودی با یکدیگر همکاری میکردند و اولین توافق مرزی بین دو کشور در سال 1971 به امضا رسید . رابطه با کویت به دلیل فاصله بین دوکشور برای امارات چندان اولویت نداشت با این حال ، کویت نقش سازنده ای در روند مذاکرات منجر به تشکیل امارات ایفا نمود . روابط امارات با عربستان سعودی پیش از تاسیس دولت فدرال کمی پیچیده بود و عربستان در مورد بخشی از عمان (بریمی) و بخشی از ابوظبی (واحة العين) ادعاهای سرزمینی داشت . عربستان سعودی از خروج انگلیس از خلیج فارس استقبال کرد اما شناسائی فدراسیون امارات عربی متحده را منوط به حل مشکل سرزمینی با آن کشور نمود . در سال 1974 پس از تبادل دیدارهائی بین دو طرف ، توافقی به امضا رسید که براساس آن بخشی از سرزمین امارات به عربستان واگذار شد و در پایان سال 1999 مرزهای زمینی دوکشور مورد توافق نهائی واقع شد . این امر موجب تفاوت در مساحت سرزمین امارات در آمارهای مختلف شده است . روابط امارات با عربستان سعودی همواره آمیزه ای از همکاری و رقابت در زمینه های مختلف سیاسی و اقتصادی و منطقه ای بوده است . امارات در سیاست‌گذاری و جاه‌طلبی از خیلی جهات بر همسایه بزرگتر خود پیشی گرفته و تنها در چند دهه توانسته است خود را به قطب مالی، گردشگری و تدارکاتی تبدیل کند. به گزارش اوپک ، تنها ۳۰ درصد تولید ناخالص این کشور وابسته به نفت است، رقمی که برای عربستان ۵۰ درصد است. عربستان کشوری بسیار بزرگتر است و تولید ناخالص ملی بیشتری نیز دارد، اما سرانه تولید ناخالص ملی امارات حدود دو برابر عربستان است. اتحاد میان این دو کشور به طور تاریخی یکی از قویترین‌ها در منطقه قلمداد شده است. اما همزمان با حل برخی از اختلافات منطقه‌ای، شکاف‌های جدیدی در حال پدیدار شدن است و کاهش وابستگی به نفت ممکن است در بلندمدت باعث شود که رقابت جای همکاری را در منطقه بگیرد. امارات عربی متحده از جمله کشورهائی بود که در زمینه جنگ یمن و مقابله با انصارالله همکاری نظامی نزدیکی را با عربستان آغاز کرد ولی به هر میزان که عملیات نیروهای ائتلاف در یمن طولانی‌تر شد، اختلاف نظر دو کشور در مورد آینده این جنگ و اهدافشان بیش از پیش عیان شد . فراتر از دشمنی مشترک آنان با پیکارجویان حوثی نزدیک به ایران ، به نظر می‌رسد سیاست اصلی امارات محدود کردن نفوذ جریانات اسلام‌گرای سنی و ایمن‌سازی آبراههای استراتژیک کشتی‌رانی است. هنگامی که دولت یمن و عربستان تصمیم گرفتند برای شکست دادن حوثی‌ها با اسلام‌گرایان متحد شوند، امارات ترجیح داد که از جدایی‌طلبان شورای انتقالی جنوب حمایت کند و تهدید آن شورا برای دولت یمن را که مورد حمایت نیروهای ائتلاف بود نادیده بگیرد. این تنش‌ها در اوت ۲۰۱۹ به اوج رسید و امارات با نقض مستقیم نقشی که عربستان برایش در این درگیری قائل شده بود مواضع دولت یمن در عدن را بمباران کرد و چندی بعد به طور رسمی نیروهای خود را از جنگ بیرون کشید، اما حضور این کشور و نفوذش در بخش‌های جنوبی یمن و به ویژه در جزیره سُقَطری مشهود است.

روابط امارات با کویت و بحرین در طول سه دهه گذشته مبتنی بر دوستی و همکاری در زمینه های مختلف بوده ولی رابطه آن کشور با دولت قطر همواره دچار فراز و نشیب هائی بوده است. در ۵ ژوئن سال ۲۰۱۷ امارات متحده عربی، با مشارکت عربستان سعودی ، بحرین ، اردن و مصر ارتباط دیپلماتیک خود را با قطر قطع کردند. این واقعه به بهانه حمایت قطر از افراطی‌گری و تروریسم و نزدیکی آن کشور با ایران و حمایت از جنبش حماس رخ داد .در پی این واقعه ، نیروهای نظامی قطر از ائتلاف نظامی عربستان علیه یمن اخراج شدند . امارات عربی متحده هم، ورود کشتی‌های قطری را به بندر فجیره ممنوع کرد و شبکه بین اسپورتس (beinSports ) متعلق به شبکه تلویزیونی الجزیره را تعطیل نمود. محدودیت‌ها از قطع رابطه با قطر فراتر رفت و شهروندان عربستان، مصر، بحرین، امارات، لیبی و یمن از سفر، زندگی یا عبور از مرزهای قطر منع شدند. کشورهای مزبور با اعلام شروط ۱۳ گانه ده روز به دولت قطر مهلت دادند تا تصمیم لازم را بگیرد . در نتیجه حمایت های همه جانبه ایران و ترکیه از قطر و به دنبال بی تاثیرماندن تحریم ها و تهدیدات عربستان علیه قطر، حدود یک ماه بعد یعنی در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۷ وزرای خارجه کشورهای تحریم کننده، عقب نشینی کرده و در یک نشست خبری در دفتر نمایندگی دائم امارات در سازمان ملل متحد اعلام کردند که دیگر «اجرای دقیق» شروط سیزده‌گانه از سوی قطر را شرط پایان تحریم‌ها نمی‌دانند و ضرب الاجلی نیز در نظر ندارند. آنها خواسته‌های خود را به «شش شرط» برای مقابله با افراطی‌گری و تروریسم کاهش دادند . پس از بی نتیجه شدن تحریم ها و به ویژه پس از شکست ترامپ در انتخابات آمریکا ، عربستان دست آشتی به سوی قطر دراز کرد و با دعوت از سایر کشورهای عضو ائتلاف از امیر قطر برای شرکت در اجلاسی در شهر العلا دعوت نمود . امیر قطربرای نخستین بار پس از سه سال و نیم، در این اجلاس با آغوش گرم شاهزاده محمد بن سلمان ولیعهد عربستان سعودی روبرو شد . قطر به هیچ یک از شروط سیزده گانه عربستان تن در نداد و تنها طی موافقت با یک بیانیه مشترک درباره امنیت منطقه، پیروزی خود را به رخ عربستان و متحدان عرب وی کشید  محتوای این بیانیه هنوز فاش نشده است.

روابط امارات با جمهوری اسلامی ایران:

رابطه ایران با امارت عربی متحده که یکی از مهم ترین کشورهای حوزه خلیج فارس می باشد، دارای ریشه های تاریخی عمیقی است . امارات در دهه های اخیر با زیرساخت های بسیار محکم توانسته است با وجود بحران ها، برنامه ریزی اقتصادی مطلوبی داشته باشد. پس از تشکیل این کشور در 1971، ایران و امارات نسبت به سایر همسایگان خود، همواره بالاترین سطح روابط اقتصادی را براساس منافع ملی، در قبل و پس از انقلاب اسلامی داشته اند. سطح روابط سیاسی و اقتصادی دو کشور در طول سالهای 1380 تا1390 در حد مطلوب قرار داشت و به دلیل نیاز دو کشور به یک دیگر، حتی با وجود ادعای امارات بر مالکیت جزایر ایرانی تنب و ابوموسی، سطح روابط سیاسی واقتصادی میان ایران و امارات ارتقاء یافت.

امارات عربی متحده با وجود نگرانی‌ها از جمهوری اسلامی، همواره خواهان روابط تجاری با دولت ایران و به ویژه بخش خصوصی این کشور بوده و شاید همین روابط تجاری است که همچون یک ستون  نامرئی اما مستحکم مانع قطع روابط سیاسی دو کشور گردیده است. در این زمینه، دبی به دلیل عوامل اقتصادی و پیوندهای تاریخی حکام با ایران نقش برجسته‌تری را نسبت به ابوظبی ایفا کرده است. حد اقل 20 هزار تاجر یا شرکت ایرانی در این امارت حضور دارند . لذا روابط دبی-تهران از روابط ابوظبی-تهران کاملا متمایز است. گفته می‌شود که در این روابط، ابوظبی نقش «پلیس بد» و دبی نقش «پلیس خوب» را ایفا می‌کند. در تابستان سال ۱۹۸۲، یعنی سه سال پس از پیروزی انقلاب ایران، روزنامه لوموند نوشت شیخ راشد بیش از آنکه نگران به صدا درآمدن آژیرهای انقلاب اسلامی در امارات عربی متحده باشد، نگران سقوط تجارت دبی با ایران است که موجب رکود خاصی در این امارت خواهد شد. دبی برخلاف برخی دیگرامارت‌ها منابع نفتی قابل توجهی ندارد و از ابتدا نمی‌توانست برای توسعه اقتصادی خود به صادرات نفت اتکا کند؛ بنابراین راهی نداشت که برای تبدیل خود به یک قطب اقتصادی، از طریق گسترش تجارت و ایجاد یک منطقه آزادی تجاری اقدام کند. همچنین به دلیل وضع تحریم ها از سوی قدرت های بزرگ جهانی بر ضدایران درباره مسایل هسته ای در دهه هشتاد شمسی ، رابطه ایران با امارت دبی به خاطر قرار گرفتن امارات به عنوان گلوگاه اقتصادی خلیج فارس ارتقاء یافت. منطقه آزاد تجاری دبی به جمهوری اسلامی از یک سو و بازرگانان ایرانی از سوی دیگر اجازه می‌داد به امارات عربی همچون دروازه‌ای به سوی جهان نگاه کنند. بسیاری از کالاها به امارات عربی متحده آورده و سپس به ایران منتقل می‌شد. همچنین وجود برخی محدودیت‌های اعمال شده از سوی جمهوری اسلامی در ایران، موجب شده بود که بسیاری از جوانان و خانواده‌های ایرانی برای تفریح و خوشگذرانی به امارات بروند . بر اساس برآوردهایی که در اواخر دهه ۲۰۰۰ صورت گرفت، یعنی در دوره‌ای که ایران تحت تحریم‌های بین‌المللی از یک سو، و محدودیت‌های داخلی از سوی دیگر قرار داشت، فقط ماهانه حدود ۵۰۰ پرواز مستقیم از شهرهای بزرگ ایران به دبی انجام می‌شد . همچنین بر اساس این برآورد، ایرانی‌ها تا آن زمان صدها آپارتمان در دبی خریده بودند . این فقط ایرانیان داخل ایران نبودند که برای سرمایه‌گذاری به امارات می‌رفتند، بسیاری از ایرانیان ساکن خارج کشور از جمله ایرانیان کالیفرنیای آمریکا نیز به امارات به عنوان بازاری فوق‌العاده پرسود نگاه می‌کردند . با این وجود ، روابط سیاسی دوکشور به ویژه پس از اشغال سفارت عربستان سعودی در تهران دچار تنش بیشتری شد و سطح روابط دیپلماتیک دو کشور کاهش یافت و عادی سازی روابط آن کشور با اسرائیل، به صورت یک معضل جدی در روابط دو کشور بروز نمود . اما در بحبوحه همین تنش‌ها، روابط تجاری ایران با امارات عربی متحده هرگز قطع نشد و حتی مقام‌های مرزبانی و گمرکی دو کشور با هم دیدارهایی داشتند و امارات در دوران شیوع کرونا ده‌ها تُن تجهیزات پزشکی به ایران ارسال نمود. سفر چندی پیش طحنون بن‌زاید برادر تنی محمد بن‌زاید و مشاور امنیت ملی رئیس دولت امارات به ایران، نیز تأییدکننده تلاش امارات برای بازسازی نسبی روابط با جمهوری اسلامی ایران میباشد.

اختلافات ایران و امارات عربی متحده:

امارات به عنوان عضو شورای همکاری خلیج فارس باتوجه به بروز جنگ تحمیلی ، موضوع جزایر سه گانه ایرانی ، پرونده هسته ای ایران ، برجام و رویکرد ایران نسبت به کشورهای عراق ، سوریه ، یمن و بحرین همواره نوسان داشته و مشوّق بیانیه هایی علیه جمهوری اسلامی در سطح منطقه ای و بین المللی بوده است که به اختصار به آن اشاره میشود:

1-مهمترین اختلاف دو کشور ایران و امارات، علاوه بر جزائر سه گانه تنب بزرگ و کوچک و ابوموسی، احداث جزایر مصنوعی است. امارات در سال 1385 اعلام کرد تا ده سال آینده 325 جزیره مصنوعی در آب های خلیج فارس خواهد ساخت که به علت آثار و تبعات حقوقی و زیست محیطی و محیط دریائی موجب ایجاد حساسیت از سوی کشورهای منطقه به ویژه ایران شده است.

2-امارات نگرانی هایی از جانب فعالیت هسته ای ایران دارد. این کشور حتی اقدام به جنگ پیشدستانه از سوی امریکا علیه ایران را کم هزینه تر از زمانی میداند که ایران به سلاح هسته ای مجهز شود.

3-ترس از گسترش نفوذ جمهوری اسلامی ایران یکی از دغدغه های اصلی امارات تصور گسترش نفوذ ایران در منطقه خلیج فارس است و مقامات آن کشور نفوذ جمهوری اسلامی ایران را برای خود تهدید جدی دانسته و آن را برای ادامه حیات خود خطری بزرگ میدانند.

4- بحران یمن؛ با ظهور حوثی ها به عنوان یک جریان قدرتمند در یمن ، امارات یکی از کشورهای فعال در تهاجم نظامی به یمن تحت لوای ائتلاف عربی برای سرکوب جنبش انصارالله برآمد و نیروهای این کشور در کنار نیروهای نظامی عربستان سعودی به بهانه کمک به نیروهای وفادار به دولت منصور هادی وارد جنگ با مردم یمن شد. این ائتلاف نقش ایران در یمن را نوعی تلاش برای محاصره و تهدید موجودیت کشورهای خلیج فارس تلقی میکند.

5- همکاری امارات با امریکا در تحریم علیه ایران؛ ترس این کشور از مجازات های امریکا در دوران حاکمیت ترامپ، موجب همراهی آن با تحریمهای امریکا گردید و صاحبان بانک های امارات، ارتباط تجاری خود با ایران را محدود کردند. بنادر فجیره و جَبَل علی بر روی کشتی های حامل کانتینر بسته شد و دولت امارات تلاش کرد همه راههای موجود برای دور زدن تحریمها توسط نهادهای ایرانی را شناسایی و مسدود کند.

6-همکاری امارات با عربستان سعودی در چهارچوب تصمیمات شورای همکاری که مهمترین جلوه آن درپی قطع روابط ایران و عربستان بروز نمود و ابوظبی ، روابط دیپلماتیک خود را به سطح کاردار کاهش داد.

7-پیمان ها و هزینه های نظامی امارات؛ امارات در سال 1992 ، یک توافق نامه امنیتی با امریکا امضا نمود که بر اساس آن امریکا به تاسیسات و امکانات هوائی و دریائی امارات دست می یافت. در سال 1994، نیز قرارداد دفاعی بین فرانسه و امارات به امضا رسید و پاریس متعهد شد که از آن کشور در مقابل تجاوزخارجی حمایت کند. امارات در سال 2008 بیش از سه میلیارد دلار و در سال 2010 بیش از 5 میلیارد دلار تسلیحات نظامی از امریکا خریداری کرد.

8-عادی سازی روابط با اسرائیل امارات اولین کشور منطقه خلیج فارس بود که با اسرائیل روابط رسمی دیپلماتیک برقرار نمود و در ماه اوت 2020 دو کشور توافق کردند که روابط خود را عادی سازی کنند. این روابط از سطح تاسیس سفارت در دو کشور و همکاریهای سیاسی و اقتصادی فراتر رفته و همکاریهای اطلاعاتی و امنیتی به ویژه برای مقابله با آنچه تهدید جمهوری اسلامی ایران می نامند از جمله اهداف مشترک دو کشور میباشد. گروهها و جمعیت های فلسطینی نیز عموما این ارتباط را محکوم نموده و آن را خنجری از پشت بر جنبش های آزادیخواهانه فلسطین قلمداد کردند.

روابط امارات با عراق:

از زمان تاسیس امارات، این کشور راهبرد گسترش همکاری با عراق را نه تنها به عنوان عضو اتحادیه عرب، بلکه به عنوان عضوی از سازمان اوپک در پیش گرفت اما این سیاست در طول زمان دچار تغییرات زیادی شده است. امارت ابوظبی حتی پیش از تشکیل دولت فدرال، همکاری خود را با عراق در حوزه نفتی آغاز کرده بود. علیرغم روابط حسنه امارات با عراق، اما سطح روابط هیچگاه به اندازه روابط با دیگر کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس نبوده است . در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران علیرغم حمایت امارات از عراق ، این کشور تلاش کرد در چهارچوب شورای همکاری ، خود را بیطرف نشان دهد. روابط دوکشور تا سال 1990 دوستانه بود اما در این سال صدام حسین شروع به انتقاد علنی از سیاست نفتی کویت و امارات در خصوص استراتژی تولید برای حفظ ثبات قیمت نفت نمود. دیدگاه صدام این بود که این موضوع تاثیر منفی بر درآمد آن کشور و تلاش عراق برای بازسازی اقتصاد آن کشور خواهد گذاشت . با آغاز حمله عراق به کویت ، امارات از اولین کشورهائی بود که بر لزوم پاسخ نظامی مشترک در قالب شورای همکاری خلیج فارس تاکید کرد و به ائتلاف مورد حمایت سازمان ملل متحد پیوست و علاوه بر دخالت دادن نیروهای نظامی خود ، سرزمین امارات را نیز در اختیار شورای ائتلاف قرار داد در اواخر دهه 1990 امارات ، اقداماتی را برای فراهم کردن کمک های انسان دوستانه به عراق انجام داد و در سال 2000 سفارت خود را در بغداد بازگشائی نمود و روابط دیپلماتیک با عراق را از سر گرفت . در دوره پس از صدام ، مقامات امارات انتقاداتی نسبت به نوری مالکی نخست وزیر وقت عراق داشتند ولی از روی کار آمدن حیدر العبادی استقبال کردند و میزبان سفر وی به امارات بودند . در یک رویکرد کلان میتوان گفت اماراتی ها نسبت به روابط حسنه عراق و ایران نگران هستند. امارات در سال 2008 به بغداد سفیر فرستاد و در سال 2012 کنسولگری خود را در اقلیم کردستان گشود. در دیدار مصطفی الکاظمی نخست وزیر عراق با محمد بن راشد آل مکتوم معاون رئیس دولت و نخست وزیر امارات و حاکم دبی و محمد بن زاید آل نهیان ولی‌عهد ابوظبی ، افق‌های همکاری میان دو کشوردر تمامی سطوح، شیوه‌های توسعه و بهبود آن و جدیدترین تحولات منطقه‌ای و جهانی بررسی شد و دو طرف بر اهمیت توسعه همکاری ها در عرصه اقتصادی، افزایش مبادلات تجاری، تشویق سرمایه‌گذاری مشترک، دعوت از فعالان اقتصادی و تاجران دو کشور، تأسیس شورای بازرگانی عراق و امارات و تسهیل تمامی اقدامات در راستای منافع دو کشور تاکید کردند. در همین راستا، امارات اعلام کرد که با هدف تقویت روابط اقتصادی و ایجاد فرصت‌های جدید برای همکاری و شراکت و پیشبرد روند رشد اقتصادی، اجتماعی و توسعه‌ای عراق، مبلغ سه میلیارد دلار در عراق سرمایه‌گذاری می‌کند. امارات و عراق همچنین قرار دادی را برای احداث 5 نیروگاه برق خورشیدی برای تولید انرژی امضا کردند. رئیس سازمان سرمایه گذاری عراق نیز تاکید کرد که با امضای قرارداد احداث نیروگاه برق خورشیدی ، دو هزار مگاوات انرژی تولید خواهد شد و وزیر انرژی امارات اظهار داشت امارات به اجرای بزرگترین پروژه احداث نیروگاه برق خورشیدی در عراق پایبند است. در مه سال 2012 ، مسعود بارزانی رئیس اقلیم کردستان نیز  از امارات عربی متحده بازدید کرد و با محمد بن راشد آل مکتوم نخست وزیر، معاون رئیس دولت امارات و محمد بن زاید آل نهیان ولیعهد ابوظبی و معاون عالی فرماندهی نیروهای مسلح  برای تقویت روابط سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی و سرمایه گذاری در اقلیم کردستان مذاکره نمود . بارزانی در نوامبر 2012 مجدداً به امارات عربی متحده رفت و با محمد بن راشد آل مکتوم و محمد بن زاید آل نهیان دیدار کرد. در ژانویه 2014 ، برآورد میشد که سرمایه گذاری های امارات متحده عربی در اقلیم کردستان حدود 5/2 میلیارد دلار باشد. علاوه بر اینکه ، 134 شرکت اماراتی در منطقه حضور داشتند . بارزانی رئیس اقلیم کردستان و محمد بن زاید بار دیگر در لندن دیدار و روابط اربیل و بغداد با ابوظبی، وضعیت سیاسی عراق ، انتخابات پارلمانی زودهنگام و پیش بینی های آینده عراق و برخی مسائل مورد اهتمام مشترک را مورد بحث و بررسی قرار دادند. رئیس اقلیم کردستان و ولیعهد ابوظبی در دیدار خود در لندن تحکیم دوستی و روابط دو جانبه در زمینه های مختلف را مورد تاکید قرار داده و در رابطه با تلاش، همکاری و فعالیت مشترک در راستای حفاظت از امنیت منطقه و حل و فصل مشکلات و بحران های آن اتفاق نظرخود را ابراز داشتند . خبرگزاری رسمی امارات در این باره گزارش داد که بن زاید و بارزانی در دیدار خود در لندن، ضمن بررسی روند همکاری این کشور با عراق به ویژه اقلیم کردستان در زمینه های مختلف اقتصادی، سرمایه گذاری، توسعه و انسانی، به تبادل نظر پرداختند.

روابط با دولت خودگردان فلسطین:

امارات ، براساس سیاست همبستگی عربی و با توجه به دیدگاه مردم آن کشور نسبت به رژیم اشغالگر صهیونیستی و حمایت از سرزمین فلسطین و قدس شریف به عنوان اولین قبله مسلمین ، از ابتدای استقلال تا دهه 1980 از آرمان فلسطین حمایت مینمود و رسانه های آن کشور مانند دیگر رسانه های عربی از اسرائیل به عنوان دشمن یاد میکردند . پس از تشکیل دولت خودگردان فلسطینی در کرانه غربی رود اردن ، امارات روابط نزدیکی با یاسر عرفات رئیس دولت خودگردان و سپس محمود عباس برقرار نمود . امارات از سال 1990 علیرغم ادعای آن کشور در مورد تحریم رژیم صهیونیستی ، روابط محرمانه ای را با مقامات اسرائیلی برقرار کرد و ملاقات های محرمانه ای بین مقامات دوکشور در برخی از کشورهای اروپائی صورت میگرفت و حتی برخی همکاریهای امنیتی در قالب شرکت های خصوصی بین دو طرف انجام میشد . امارات در سال 1994 به جمع کشورهای اجرا کننده تحریم های اتحادیه عرب پیوست و در سال 2009 دولت این کشور اجازه راهپیمائی در خیابان های این کشور برای پشتیبانی از فلسطینیان در برابر یورش رژیم صهیونیستی را صادر نمود . با این حال با توجه به تحولات مساله فلسطین و سازش دولت های مصر و اردن با رژیم صهیونیستی از یکسو و اختلافات و درگیریهای داخلی گروههای فلسطینی با یکدیگر و نیز دشمنی امارات با جنبش های مرتبط با اخوان المسلمین ، از شاخه فلسطینی فتح به عنوان جایگزین حماس و جهاد اسلامی حمایت کرد و به محمد دحلان ، یکی از چهره های امنیتی سازمان فتح که نزدیکی زیادی با اسرائیل دارد و توسط محمود عباس کنار گذاشته شد پناهندگی سیاسی داد.

روابط امارات با مصر:

روابط امارات و مصر پس از مرگ جمال عبدالناصر رئیس جمهور فقید مصر به دلیل تمایلات شیخ زاید بن سلطان آل نهیان بسیار رشد نمود و در دوران حسنی مبارک بسیار گسترده شد . پیوندهای دوستی دو کشور مصر و امارات موجب رشد روابط سیاسی و اقتصادی و فرهنگی بین دو کشور گردید . امارات سومین کشور در میان کشورهای عربی و غیرعربی است که بیشترین سرمایه گذاری را در مصر کرده است. در زمینه صادرات و واردات نیز همکاریهای زیادی بین دوکشور وجود دارد و امارات تاکنون کمک های غذائی زیادی به مصر کرده است. با آغاز قیام های عربی در سال 2011 ، امارات در هماهنگی با امریکا و دیگر دولت های عضو شورای همکاری خلیج فارس (به جز قطر)  به ایفای نقش منطقه ای متمایل شد و موضع قاطعانه ای در مخالفت با جریان های اسلامی در منطقه به خصوص جریان های مرتبط با اخوان المسلمین اتخاذ نمود. پس از تحولات سال 2011 در مصر و قدرت گرفتن اخوان المسلمین، امارات و عربستان با ریاست جمهوری محمد مرسی مخالفت و در سال 2013 از جایگزین شدن توسط ژنرال عبدالفتاح السیسی حمایت کردند. به فاصله چند هفته از این تحولات، امارات وعده کمک سه میلیارد دلاری به دولت مصر داد و عربستان سعودی نیز تعهد نمود 5 میلیارد دلار و کویت 4 میلیارد دلار به مصر کمک کنند. در سال 2015، محمد بن راشد معاون رئیس دولت امارات در دیدار از قاهره اعلام نمود که مبلغ 14 میلیارد دلار در قالب وام، سرمایه گذاری و تزریق پول به بانک مرکزی مصر در اختیار آن کشور قرار خواهد داد.

روابط امارات با کشورهای غربی:

روابط امارات با انگلیس از یک پیشینه تاریخی بین دو کشور نشأت میگیرد . انگلیس نقش اساسی در تشکیل دولت امارات به عنوان یک دولت مستقل داشت . روابط امارات با ایالات متحده امریکا نیز از اواخر دهه 90 میلادی به سرعت ارتقاء یافت به گونه ای که در پایان این دهه رابطه با امریکا نزدیک تر از هر کشور خارج از منطقه بود . در واقع با توجه به احساس تهدید امارات از وقوع انقلاب اسلامی در ایران ، چتر امنیتی غرب به عنوان ضامن امنیت منطقه ای از سوی امارات پذیرفته شد و در جنگ خلیج فارس در سال 1990 کامل گردید . در جریان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران ، حوادث موسوم به جنگ نفتکش ها اتفاق افتاد که تاثیر مستقیمی بر منافع و درآمدهای نفتی امارات داشت . پس از جنگ دوم خلیج فارس و اشغال کویت ، امارات اقدام به عقد قراردادهای همکاری دفاعی با ایالات متحده ، انگلیس و فرانسه کرد که در این میان فرانسه و انگلیس بیشترین سهم را به خود اختصاص دادند . مرور سیاست خارجی امارات از زمان تاسیس این کشور در سال 1971 نشان میدهد که موضوعات مرتبط با منطقه خلیج فارس برای آن کشور از اهمیت ویژه ای برخوردار است زیرا امنیت و ثبات سیاسی منطقه جزء ضروری امنیت امارات محسوب میشود . درعین حال تحولات جهانی به خصوص فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تحولات 11 سپتامبر تاثیر مستقیمی بر درگیر شدن بیشتر قدرتهای جهانی درمنطقه خلیج فارس داشته است به همین جهت نحوه پاسخگوئی امارات نیز برای تامین منافع خود در سیاست خارجی تغییر کرده و با توجه به روی کارآمدن رهبران جوان و تحصیلکرده غرب و رشد اقتصادی آن کشور در پرتو افزایش قیمت نفت ، به تدریج اعتماد به نفس اماراتی ها برای اقدام در سطوح بالاتر افزایش یافته است . رفتار دولت امارات پس از سال 2011 و ایفای نقش آن در مسایل منطقه و خارج از منطقه شاهد این مدعا است ، موضوعی که تا چند سال قبل قابل پیش بینی نبود ولی اکنون محدودیت عمل برای بازیگران کوچک و دارای قدرت محدودتر برطرف شده و یا تغییر یافته است.

روابط امارات با اسرائیل:

در ماه‌های اخیرآنچه بیش از همه ، توجه رسانه‌های عمومی را در باره امارات جلب کرده است، برقراری روابط رسمی بین این شیخ‌نشین و رژیم صهیونیستی است. که با واکنش‌های گوناگونی در بین کشورهای مختلف همراه شد و به جز حامیان آن رژیم ، سایر کشورهای اسلامی این رفتار امارات را محکوم کرده و خواستار تجدیدنظر در این تصمیم شده اند. اعتراض به این تصمیم تنها محدود به خارج از امارات نماند بلکه در داخل امارات هم برخی شیخ‌نشین‌ها چنین رفتاری را برخلاف منافع سایر شیخ‌نشین‌ها دانستند. واقعیت این است که بخش مهمی از آنچه امروز به نام رفتار امارات در بیرون از مرزها دیده میشود، نتیجه سیاست‌های مستقیم «محمد بن زاید آل نهیان» ولی‌عهد سابق و حاکم کنونی امارات است. محمد بن زاید در سایه ناتوانی «خلیفه بن زاید» که از سال 2014 میلادی  سکته کرده بود ، عملاً هدایت سیاست خارجی و امنیتی امارات را در اختیار گرفت . روابط محرمانه بین مقامات دوکشور از دو دهه قبل در برخی از کشورهای اروپائی یا در حاشیه اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد برقرار بوده است و با گذشت زمان برخی از دیپلماتهای اسرائیلی در برخی نشست های چندجانبه از جمله در کنفرانس آژانس بین المللی انرژیهای تجدیدپذیر در سال 2014 شرکت میکردند. پس از تصمیم امریکا به کاهش حضور خود در منطقه خلیج فارس و خاور میانه ، روابط محرمانه امارات با دولت اسرائیل علنی شد  در ماه اوت 2020 دو کشور توافق کردند که روابط خود را عادی سازی کنند و با حمایت امریکا و سایر کشورهای اروپائی به گونه ای شتاب زده روابط خود را گسترش دادند . این روابط اکنون از سطح تاسیس سفارت در دو کشور و همکاریهای سیاسی و اقتصادی نیز فراتر رفته و همکاریهای اطلاعاتی و امنیتی به ویژه برای مقابله با آنچه تهدید جمهوری اسلامی ایران می نامند را در دستور کارقرار داده اند . گروهها و جمعیت های فلسطینی عموما این ارتباط را محکوم نموده و آن را خنجری از پشت بر جنبش های آزادیخواهانه فلسطین قلمداد کردند.

سیاست تهاجمی ابوظبی در منطقه:

سیاست خارجی امارات از سال 2014 و با هدایت محمد بن زاید مبتنی بر استفاده از توان مالی ابوظبی برای گسترش نفوذ آن کشور در منطقه بوده است. این سیاست چند دستور کار دارد که مهم‌ترین آنها تلاش برای کنترل آبراهه ‌ها و بنادر مهم در منطقه خاورمیانه بوده است. نقطه کانونی این سیاست «شرکت بین المللی بنادردبی» است که موتور محرکه امارات برای اجرای این سیاست منطقه‌ای است. برای دستیابی به این هدف ، امارات علاوه بر سرمایه‌گذاری‌های گسترده دست به ماجراجویی‌های نظامی در نقاط مختلف خاورمیانه زده است. حضور در کشور لیبی و حمایت از «خلیفه حفتر»، امضای تفاهم‌نامه دو جانبه با منطقه خودمختار «سومالی لند» برای توسعه یک بندر و پایگاه هوایی و همچنین تلاش برای استقرار در خاک سودان بخشی از این راهبرد جاه‌طلبانه است. اوج این سیاست نیز مداخله نظامی امارات متحده عربی در جنگ چندین ساله علیه مردم یمن است. مهم‌ترین هدف امارات و به تعبیر بهتر ابوظبی از مداخله در این منطقه تلاش برای کنترل تنگه باب‌المندب و منطقه راهبردی عدن است. علاوه بر این ، امارات جزیره راهبردی «سقطری» را در نزدیکی سواحل یمن به اشغال خود در آورده و در حال ساخت و سازهای گسترده نظامی در این منطقه است. طبیعی است که در این مسیر ابوظبی از حمایت گسترده رژیم صهیونیستی و آمریکا نیز بهره مند است.

چرخش در سیاست خارجی امارات:

منطقه غرب آسیا در ماه‌های اخیر شاهد تحولات پیچیده و گسترده‌ای بوده است؛ یکی از دلایل اصلی این تحولات ، تغییر رویکرد دولت امریکا و استراتژی آن در قبال منطقه غرب آسیا است که تأثیر زیادی بر جهت گیری سیاست خارجی متحدین منطقه ای امریکا داشته است. در این میان سیاست خارجی امارات عربی متحده شاهد نوعی چرخش‌‎ و تعدیل بوده است . این کشور در شرایطی در زمان اوج بحران سوریه در جبهه مخالفان دولت اسد ، قرار گرفت، در زمان بروز کودتا در ترکیه از سوی دولت رجب طیب اردوغان به همدستی و حمایت از کودتاچیان متهم شد ولی در مقطع فعلی درصدد ترمیم روابط با همه کشورهایی برآمده که در سال های اخیر روابطی چالش برانگیز با آنها داشته است؛ این کشور مقامات دیپلماتیک خود را روانه سوریه و ترکیه کرد و از بشار اسد نیز در ابوظبی به گرمی استقبال نمود زیرا آنچه برای امارات اهمیت اساسی دارد تامین امنیت خود و منطقه در راستای توسعه اقتصادی است و امارات به وضوح دریافته است که دیگرنمیتواند تنها متکی به حمایت قدرت های فرا منطقه ای باشد و باید به فکر ساز وکارهایی برای تنظیم و بهبود روابط با کشورهای همسایه و پیرامونی باشد.  در واقع، امارات عربی متحده در چند سال اخیر کوشیده است تصویری از یک کشور عملگرا و منفعت محور از خود به نمایش بگذارد و خود را به عنوان یک بازیگرقابل اعتنا مطرح کند که با همه طرف‌ها در منطقه در ارتباط بوده و در جستجوی منافع و توسعه تجارت و امنیت، روابط خارجی که از محور مقاومت تا تل‌آویو را شامل میشود . وعده سرمایه گذاری 10 میلیاردی امارات به ترکیه ای که امروز در بحران اقتصادی و مشکل کاهش بی سابقه ارزش پول ملی غوطه ور است نیز دقیقا با هدف گرفتن امتیازاتی متقابل از اردوغان، جلب حمایت این کشور و البته کاهش نفوذ اخوان المسلمین در ترکیه و نزدیکی به یک عضو ناتو انجام می شود.

اقتصاد و منابع مالی و درآمدی امارات عربی متحده:

کشور امارات عربی متحده یک کشور کوچک با پتانسیل درآمدزایی بالا است که توانسته است رونق اقتصادی گسترده‌ای را برای خود رقم بزند. این کشور مسیر پر پیچ و خم اقتصادی را به خوبی طی کرده و رویکردهای عظیم اقتصادی که در کشور امارات در زمینه عمران و ساخت و ساز دیده می‌شود سبب شده که به یکی از کشورهای مطرح منطقه از نظر اقتصادی تبدیل شود. این کشور راهبردهای دقیقی در زمینه سرمایه‌گذاری‌های خارجی زودبازده را مدنظر قرار داده و تا حد زیادی در این مسیر موفق ظاهر شده است.

امارات عربی متحده یکی از کشورهای ثروتمند در زمینه نفت محسوب می‌شود و بیشترین ذخایر نفتی دنیا را در اختیار دارد . تولید ناخالص سرانه آن در حد کشورهای ثروتمند اروپای غربی است. شفافیت و امنیت اقتصاد در این کشور باعث شده تا شرکت های بزرگ بین المللی بسیار زیادی به امارات آمده و در این کشور فعالیت کنند.

تولید ناخالص داخلی در این کشور در سال 2015 ، 442 میلیارد دلار و درصد رشد سالانه آن 5/4 درصد بوده است. تولید ناخالص سرانه این کشور، درحدثروتمندترین کشورهای اروپای غربی است. اقتصاد این کشور با ساختاری شفاف و امن، پذیرای بخش بزرگی از شرکت‌ها و منابع بین‌المللی است. . سرانه تولید ناخالص داخلی کشور در سال ۲۰۱۱ بر اساس قدرت خرید حدود ۴۸٬۵۰۰ دلار بوده که آن را در رتبه یازدهم جهان قرار می‌دهد.

صادرات کالا در سال 2015 میلادی 433 میلیارد دلار و واردات کالا 301 میلیارد دلار بوده است. آسان بودن روند ترخیص گمرکی ، پایین بودن هزینه های اجرایی صادرات و واردات و زیرساخت های دریائی و بندری پیشرفته در این کشور از مزایای آن است و امارات از این حیث در بین کشورهای عربی در رتبه اول و در دنیا در رتبه ششم قرار دارد.

امارات از سال ۱۹۹۶ به عضویت سازمان تجارت جهانی درآمد. علاوه برآن بین اعضای شورای همکاری خلیج فارس نیز، تجارت آزاد وجود دارد و کالاهای تولید شده در داخل این کشورها برای صادرات و واردات از مالیات و عوارض گمرکی معاف هستند . امارات همچنین عضو توافق نامه منطقه  تجارت آزاد پان عرب (PAFTA) است که از سال ۱۹۹۸ به اجرا درآمده است و هدف آن ایجاد یک منطقه تجارت آزاد عربی بود.

وضعیت تولید نفت و گاز:

تولید نفت در امارات همچنان مهمترین صنعت در امارات به حساب میآید . بر اساس آمارهای منتشره بانک جهانی صادرات نفت خام و مشتقات آن در سال 2013 ، 5/32 درصد از درآمدهای حاصل از صادرات این کشور را به خود اختصاص داده است . این کشور با داشتن 8/97 میلیارد بشگه نفت ، 10 درصد از ذخائر نفت و گاز جهان را در اختیار دارد و دارای چهارمین منبع گاز طبیعی در جهان است . حدود 92 درصد از کل ذخائر هیدروکربنی امارات در محدوده ابوظبی قرارمیگیرد . پس از آن دبی با در اختیار داشتن چهار میلیارد بشگه نفت خام در رده دوم قرار دارد . تولید نفت در شرکت ملی نفت ابوظبی صورت میگیرد که یک شرکت دولتی است . 95 در صد نفت خام امارات به کشورهای آسیائی و در ردیف اول به ژاپن صادر میشود.

تولیدات غیرنفتی:

امارات همچنین بر بخش روبه رشد مواد هیدروکربنی تکیه دارد اما بخش غیر نفتی نیز به طور فزاینده در حال رشد است . مشتقات عمده حاصل از بخش های غیر نفتی عبارتند از: تجارت ، گردشگری ، خواروبار و محصولات تولیدی . طبق چشم انداز 2021 امارات ، قرار است اقتصاد این کشور با ترویج نوآوری ، تحقیق و توسعه و رشد بخش های با ارزش افزوده بالا به اقتصاد دانش بنیان تبدیل شود . دولت همچنین برنامه متنوع سازی درآمدهای اقتصادی خود را از طریق سرمایه گذاری در بخش صنعت ادامه میدهد . بر این اساس ، صنایع محصولات غذائی و آشامیدنی ، صنایع فلزات اساسی ، صنعت مواد خام و مواد معدنی غیر فلزی ، محصولات صنایع پالایشگاهی و صنایع شیمیائی و محصولات وابسته به ترتیب بیشترین سهم را داشته اند.

تولید انرژی:

انرژی‌های تجدید پذیر:

در اسناد بالادستی و چشم‌انداز تامین انرژی مورد نیاز امارات عربی متحده مقرر شده است که تا سال ۲۰۵۰، ۴۴ درصد از کل انرژی این امیرنشین از ناحیه انرژی‌های تجدیدپذیر تامین شود. ابوظبی برای دست یافتن به این هدف، سرمایه‌گذاری ۱۶۳ میلیارد دلاری نیز در نظر گرفته است. امارات درنظر دارد تا سال ۲۰۵۰، ۳۸ درصد دیگر از انرژی مورد نیاز خود را از محل گاز طبیعی (که آلایندگی کمتری نسبت به زغال‌سنگ و نفت کوره دارد) تامین کند. تولید برق از طریق زغال سنگ و انرژی هسته‌ای نیز به ترتیب با ۱۲ درصد و ۶ درصد در جایگاه‌های بعدی قرار دارند. مطابق برنامه‌های طراحی و تدوین شده ، کاهش ۷۰ درصدی انتشار ‌دی‌اکسید کربن تا سال ۲۰۵۰ نیز از دیگر اهداف ابوظبی و سایر امارت‌های تابعه آن است . بنا به گزارش وزارت صنعت و انرژی امارات، مجموع ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر این امیرنشین در پایان سال ۲۰۲۰ به ۲۳۰۰ مگاوات رسیده است. مطابق برآورد‌ها و برنامه‌ریزی‌ها، امارات قصد دارد تا پایان سال ۲۰۲۵ با چهاربرابر نمودن ظرفیت تولید انرژی‌های تجدیدپذیر خود، این عدد را تا سر حد ۹۰۰۰ مگاوات افزایش دهد. امارات برای نیل به این هدف، چهار پروژه در دست اقدام دارد که بزرگ‌ترین آن‌ها مزرعه خورشیدی الظفره واقع در نزدیکی پایگاه نظامی الظفره، با ظرفیت ۲۰۰۰ مگاوات است. این پروژه بنا است با همکاری شرکت ملی انرژی ابوظبی در سال 2022 به بهره برداری برسد . با عملیاتی شدن این پروژه ظرفیت انرژی خورشیدی ابوظبی به ۳۲۰۰ مگاوات افزایش خواهد یافت. ظرفیت انرژی خورشیدی نصب شده فعال ابوظبی نیز در حال حاضر معادل ۱۳۰۰ مگاوات است که از پروژه‌های خورشیدی شمس ونور ابوظبی استحصال شده و سهم غالب انرژی‌های تجدیدپذیر امارات را از آن خود کرده است. امیرنشین دبی نیز هم‌اکنون ظرفیت نصب‌شده‌ای فراتر از ۱۰۰۰ مگاوات دارد که تمام آن از سه فاز مزرعه خورشیدی «محمد بن راشد» استحصال می‌شود. دبی دو طرح خورشیدی دیگر نیز در دست احداث دارد که یکی از آن‌ها نیروگاه خورشیدی متمرکز ۲۰۰ مگاواتی و دیگری نیروگاه خورشیدی فتوولتائیک ۹۰۰ مگاواتی است. یکی از بلندپروازانه‌ترین پروژه‌های انرژی تجدید پذیر در جهان، مزرعه خورشیدی محمد بن راشد است که برنامه دارد تا سال ۲۰۳۰، میزان تولید برق خود را به ۵۰۰۰ مگاوات برساند در دبی ، اداره آب و برق حدود ۹ میلیارد یورو در شرکت‌های خصوصی و عمومی سرمایه‌گذاری کرده است. مطابق با توافقنامه اقلیمی ۲۰۱۵ پاریس، امارات از ترکیبی از انرژی‌های خورشیدی، هسته‌ای و دیگر انرژی‌ها استفاده می کند، که در آینده این کشور را به فن‌آوری‌های هوشمندانه‌تری برای مدیریت این منابع نیازمند میکند. نیروگاه « نور ابوظبی» بزرگترین نیروگاه خورشیدی جهان است و ساخت آن ۸۷۰ میلیون دلار هزینه داشته است.

انرژی هسته ای:

در اجلاس سران شورای همکاری خلیج فارس در سال 2006 مقرر شد کشورهای عضو از طریق همکاری با کشورهای دارنده فناوری هسته ای ، نیروگاههایی را برای تولید برق تاسیس نمایند . وزرای امورخارجه کشورهای عضو شورای همکاری ، در 5 مارس 2007 در خصوص استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای طی بیانیه ای سیاست های خود را در این زمینه اعلام نمودند . در سطح ملی ، امارات توانست قراردادهای مهمی به ارزش 40 میلیارد دلار با شرکت هایی از کره جنوبی و امریکا به امضا برساند . براساس این قراردادها ، امارات تا سال 2017 دارای چهار نیروگاه هسته ای پیشرفته میشد که بخش مهمی از برق این کشور را تامین میکند . نیروگاههای اتمی امارات چهار نیروگاه است که دو واحد آن افتتاح شده و سازنده آن کره جنوبی است و ژاپن نقش فرعی در آن دارد . دولت امارات در سال 2008 نیز نخستین سند رسمی این کشور را که استراتژی هسته ای آن کشور را ترسیم میکند منتشر ساخت برخی معتقدند انتخاب گزینه هسته ای ناشی از عزم این کشور برای حرکت در جهت توسعه پایدار است . قراردادهای هسته ای به دلایل راهبردی و انحصاری بودن آن ، برای کشورهای سرمایه گذار درآمد کلان میلیاردی به همراه دارد . سیاست های انگلستان و فرانسه نیز تحت تاثیر همان اهداف راهبردی و اقتصادی امریکا قرار دارد . احداث این نیروگاه ها با مورد استقبال کشورهای غربی قرار نگرفت و در مقابل آن سکوت کردند.

خدمات مالی:

عمده ترین بخش های مالی در امارات را میتوان بخش بانکی ، بازارسرمایه و بخش بیمه دانست . بخش بانکی که شامل شرکت های سرمایه گذاری مالی و صرافی است تحت نظارت و مقررات بانک مرکزی امارات فعالیت میکند . امارات همچنین سه بازار بزرگ تبادل سهام دارد که عبارتند از بازار مالی دبی ، بورس أوراق بهادار ابوظبی و نزداک دبی (NASDAQ Dubai). نزداک دبی بخشی از منطقه آزاد مرکز بین المللی مالی دبی محسوب میشود . علاوه بر بازار سهام و اوراق قرضه ، "بازار تبادل طلا و کالای دبی" و "بورس کالای دبی" نیز وجود دارد . طبق آمارهای موجود در سال ۲۰۱۵ بخش مالی ۸ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور را شامل میشود و حدود ۴۰ هزار نفر در این بخش فعالیت دارند . تعداد بانک های داخلی در امارات ۱۳ بانک است در حالی که ۲۶ بانک خارجی با ۱۱۲ شعبه ، ۲ بانک سرمایه گذاری ، ۸ بانک کلان ، ۲۶ شرکت مالی و ۲۵ شرکت سرمایه گذاری در امارات فعالیت دارند و کلیه این موسسات باید از بانک مرکزی امارات مجوز کسب نمایند . بخش بیمه نیز در امارات از ۳۴ شرکت بیمه داخلی و ۲۶ شرکت بیمه خارجی تشکیل شده است . صنعت بیمه در این کشور زیر نظر موسسه بیمه به عنوان مجموعه ای مستقل به ریاست وزیر اقتصاد فعالیت میکند . این نهاد وظیفه تدوین و ابلاغ مقررات بیمه ای و صدور مجوز تاسیس شرکت های بیمه ای را به عهده دارد.

تولیدات کشاورزی:

دولت امارات به رغم وضعیت نامساعد طبیعی ، نسبت به اجرای طرح های کشاورزی به مقیاس محدودی اهتمام دارد تا بخش هائی از سرزمین های خشگ و بیابانی را به مزارع سرسبز و حاصلخیز غلّه مبدل کند . طرح های کشاورزی بیشتر در حومه پایتخت و در نواحی العین و الظفره در امارت ابوظبی که منابع آب بیشتری دارند به اجرا گذاشته شده و در نتیجه ابوظبی بخشی از غلات و میوه و سبزیجات مورد نیاز خود را از مزارع و باغهای محلی به دست می‌آورد. پیشرفت در کشاورزی موجب گردید که مرکزی برای تحقیقات کشاورزی با عنوان مرکز تحقیقات مناطق خشک درحریره سعدیات تاسیس شود . این مرکز با دانشگاه آریزونا که در بخش کشاورزی تخصص دارد همکاری میکند. همچنین در گسترش فضای سبز تلاش قابل توجهی صورت میگیرد به طوری که در طول بزرگراه ابوظبی- العین بالغ بر 1700 جریب جنگل ایجاد شده است. مهمترین تولیدات کشاورزی امارات ، خرما ، میوه و سبزیجات میباشد.

صنعت ارتباطات:

صنعت مخابرات امارات یکی از پیشرفته ترین صنایع مخابراتی منطقه است . بزرگترین شرکت مخابراتی امارات تحت عنوان " اتصالات " در زمره شرکت های فعال خاورمیانه به شمار میآید و یکی از موفق ترین شرکت های منطقه است و کنترل مخابرات در امارات را برعهده دارد . این شرکت بخشی از سهام شرکت سهامی ماهواره امارات را در اختیار دارد و میکوشد علاوه بر منطقه ، حضور خودرا در عرصه جهانی گسترش دهد . شرکت اتصالات در اکتبر سال 1999 خدمات تجارت الکترونیک را بنیان نهاد که میتواند تمامی منطقه را تحت پوشش قرار دهد و در نوع خود نخستین در خاور میانه است.

اقتصاد غیرنفتی دبی:

نوسانات قیمت نفت در چند دهه اخیر برخلاف سایر کشورهای منطقه تاثیر چندانی بر اقتصاد دبی نداشته است زیرا 80 در صد از تجارت غیرنفتی امارات و برخی دیگر از کشورها از این شیخ نشین صورت میگیرد و تجارت همچنان شریان اصلی اقتصاد دبی را تشکیل میدهد . اهمیت تجارت و بازرگانی دبی موجب شده است تا شرکتهای بین المللی توجه خاصی به سرمایه گذاری در این امارت داشته باشند . صادرات مجدد در تجارت خارجی دبی نقش ویژه ای دارد .

اقتصاد امارت شارجه:

شارجه در معرفی خود به عنوان یک مرکز فرهنگی در جهان اسلام جایگاه ویژه ای از منظر جذب گردشگر برای خود کسب کرده است. علاوه بر آن، روابط تجاری و اقتصادی شارجه با کشورهای مختلف از جمله مبادلات تجاری با ایران، کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس و برخی از کشورهای عربی درخور اعتنا است. صادرات و صادرات مجدد شارجه نیز 40 درصد مبادلات این امیرنشین را تشکیل میدهد. در این میان، هند به عنوان بزرگترین صادر کننده کالا به شارجه شناخته میشود. عراق در میان مقاصد صادراتی شارجه در رتبه نخست قرار دارد و ایران نیز رتبه دوم را به خود اختصاص داده است.

اقتصاد رأس الخیمه:

امیر نشین رأس الخیمه تولید کننده عمده نفتی در امارات به شمار نمی آید اما بخش صنعت در این امارت جایگاه ویژه ای دارد . در اوایل دهه 1970 یک کارخانه سیمان در این امارت ساخته شد و هم اکنون بزرگترین تولید کننده سیمان در امارات محسوب میشود . در سال 1980 نیز کارخانه تولید سرامیک در این امارت احداث گردید که از جمله بزرگترین کارخانجات تولید سرامیک در جهان به شمار میرود . صنایع داروئی مهمی نیز در این امارت ایجاد شده است . از جمله مشکلات رأس الخیمه در امر توسعه و نوسازی ، کمبود انرژی الکتریکی است . حکومت رأس الخیمه در زمان امارت شیخ صقر (پدر امیر فعلی) تحت نفوذ عربستان بود وکمک هائی را از این کشور دریافت میکرد که حکام ابوظبی از آن چندان رضایت نداشتند.

برنامه تحول اقتصادی امارات:

دولت امارات به دنبال به دست آوردن توسعه پایدار از طریق اجرای طرح چشم انداز 2021 است و تجارت یکی از ارکان اساسی این چشم انداز را تشکیل میدهد . در چشم انداز 2021 بر اجرای ایده های زیر تاکید شده است :

-تنوع بخشیدن به اقتصاد از جمله منابع درآمدی ، سرمایه گذاری در بخش های غیر نفتی و گسترش زیرساخت های تجاری و حرکت به سمت اقتصاد دانش محور و متنوع از حیث منابع درآمدی.

 -فراهم کردن محیط مناسب برای تجارت ، سرمایه گذاری در بخش های جدید اقتصادی مانند فضانوردی و فناوریهای نوین . امارات، نخستین کشور عرب است که فضاپیمایی را به مریخ فرستاده‌ و در زمینه استفاده از هوش مصنوعی گامهای بلندی برداشته است.

-تقویت رقابت پذیری در بازارهای خارجی وگسترش دیپلماسی بازرگانی با دیگر کشورها.

دراین چشم انداز ، بهبود محیط کسب و کار به عنوان یکی از موارد کلیدی دستیابی به توسعه پایدار مورد توجه قرار گرفته و از نوآوری و دانش به عنوان محرک های اصلی اقتصاد یاد شده است  تمرکز اصلی سیاست چشم انداز بر چگونگی افزایش و شکل دادن به دانش و کارآفرینی است . آموزش شرط مهم و ضروری برای افزایش سرمایه انسانی و عامل کلیدی برای رشد امارات و کل منطقه به حساب میآید زیرا میتواند در اقتصاد دانش بنیان ، نگرش ها را به سمت تغییر و مهارت های یادگیری سوق دهد.

امارات به بخش تجارت خارجی به عنوان زیربنای اقتصاد خود توجه ویژه نشان میدهد و وزارتخانه ای را با نام وزارت تجارت خارجی تاسیس کرده است که وظیفه آن اجرای سیاست های تجاری این کشور در هماهنگی با دیگر وزارتخانه ها و نهادهای فدرالی و محلی است . اوج شکوفایی اقتصادی کشور امارات عربی متحده در زمینه رقابت‌های جهانی اقتصادی بوده است و در روند فعالیت های تجاری این کشور خوش درخشیده است و به طور کلی رتبه ۳۲ در جهان را دارد. این کشور از نظر فضای رقابتی نسبت به قطر و کویت و بحرین پیشرفت جدی داشته است.

سیاست نظارت بر ارز در این کشور وجود ندارد. بانک‌های تجاری بسیاری تحت نظارت بانک مرکزی فعالیت دارند. در این کشور مالیات شخصی دریافت نمی‌شود.

امارات عربی متحده روزانه دو میلیون و ۵۴۰ هزار بشکه نفت تولید می‌کند که تمامی آن را صادر می‌کند. محصولات صادراتی این کشور شامل نفت خام، گاز طبیعی، کالاهای ترانزیتی، ماهی خشک شده و خرما است که به کشورهای ژاپن، کره جنوبی، تایلند و هند  صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل، مواد شیمیایی و غذا است که از کشورهای چین، هند، آمریکا ، ژاپن، آلمان  و ایتالیا وارد می‌شود. طبق ارزیابی‌های صورت گرفته موازنه تجاری کشور امارات عربی متحده حدود ۲28900 میلیون درهم ارزیابی شده است. رشد واردات و صادرات در کشور امارات متحده عربی به میزان ۹۰۴۷۰۰ میلیون درهم ارزیابی شده است، این کشور از نظر ذخایر طلا نیز امکانات خوبی دارد که ارزش آن به بیش از ۱۲.۳۵ تن می‌رسد که نشان از گردش عظیم سرمایه در این کشور دارد.

سرمایه‌گذاری‌های مستقیم خارجی در این کشور حدود ۵۲۱۰۰ میلیون درهم اعلام شده و رتبه این کشور در زمینه جذب سرمایه گذاران خارجی نیز بالا است. شاخص PMI یا شاخص مدیران خرید یکی از مهم‌ترین داده‌های اقتصادی است که در اقتصادهای کلان منتشر می‌شود. این داده وضعیت رشد اقتصادی اعم از انقباض و انبساط را نشان می‌دهد. شاخص PMI در این کشور حدود ۵۷.۷ اعلام شده است و کشور امارات عربی متحده در زمینه تغییرات موجودی انبار نیز به ارزش ۹۸۰۱۱ میلیون درهم امارات عمل کرده است.

صنعت گردشگری:

بر أساس آمارهای منتشره در سال 2015 ، سهم بخش توریسم در تولید ناخالص امارات معادل 1/4 درصد تولید ناخالص داخلی این کشور و معادل 61/6 میلیارد درهم است و انتظار میرود تا سال 2025 سهمی برابر 5/4 درصد از تولید ناخالص داخلی را به خود اختصاص دهد . سهم صنعت گردشگری در ایجاد شغل برای ساکنان امارات در سال 2014 برابر با 307000 شغل به طور مستقیم بوده که این رقم 4/5 درصد از کل مشاغل این کشور محسوب میشود و پیش بینی میشود تا سال 2025 این میزان به 320 هزار شغل و تعداد گردشگران بازدید کننده از امارات به 37 میلیون نفر برسد که رقمی معادل 5/129 میلیارد درهم نصیب امارات میکند . علت توسعه صنعت گردشگری در دبی ، جذابیت این امارت به خاطر واگذاری زمین و مسکن و سایرتسهیلات از جمله وجود کاباره ها و کافی شاپ ها و قمارخانه ها است . ابوظبی و دیگر امارت ها نقش کمرنگ تری در این زمینه دارند . جاذبه های گردشگری امارات شامل قلعه های تاریخی ، مسجد شیخ زاید در ابوظبی ، دهکده میراث ابوظبی ، بنیادفرهنگی ابوظبی ، پارک الممزر و پارک ساحلی جمیره در دوبی،  محله بستکیه ، تفرجگاههای ساحلی در امارت های مختلف ، آکواریوم زیرآبی شارجه و چشمه های آبگرم رأس الخیمه میباشد.

موزه ها:

امارات عربی متحده طیف گسترده ای از موزه ها و آثار تاریخی را در خود جای داده است که این میراث نمایانگر شیوه های زندگی سنتی و صحرائی این کشور است . بازارهای قدیمی ، نشیمن گاههای زمستانی  سبک های سنتی غواصی و قایقرانی و صید مروارید از جمله میراث این سرزمین است . تعدادی از امارت ها از موزه هائی برخوردارند که تصاویری از اماکن نظامی گذشته را به نمایش گذاشته اند . در برخی از موزه ها ، قوم شناسی و تاریخ طبیعی مورد توجه قرار گرفته است . شهرک های باستانی با هدف نمایش سبک زندگی در گذشته ایجاد شده است . در دبی و شارجه به نحوه معماری ساختمان ها به سبک قدیمی و خیابان بندی داخل شهربا حفظ اصالت بومی و عربی آن مورد توجه خاص میباشد و این اقدام نوعی معرفی هویت تاریخی کهن این کشور محسوب میشود.

نرخ بیکاری:

نرخ بیکاری در این کشوردر سال 2022، 5/3 درصد بوده است. براساس داده‌هایی که بانک جهانی روز 10 اکتبر 2020 منتشر کرد، نرخ فقر در میان شهروندان امارات متحده عربی صفر است، به این معنا که هیچ فرد فقیری در بین شهروندان این کشور وجود ندارد. بر اساس برخی آمارها ۱۹ درصد از ساکنان امارات که عمدتا از مهاجران مقیم هستند، زیر خط فقر زندگی می‌کنند.

وضعیت اجتماعی امارات:

1-ساختار قبیله ای:

امارات در سال 1971 با استحکام ساختار قبیله ای اتحادیه خود را تشکیل داد و برخی از قبایل که در ایجاد این اتحادیه نقش عمده ای بازی کردند ، اکنون توسط معدودی دیگر از قبایل منزوی شده و تنها به فعالت های اقتصادی و تجاری سرگرم شده اند . در ابوظبی آل نهیان که اصالت یمنی دارند ، کلیه مناصب دولتی را تصاحب کرده و دیگر قبایل را به حاشیه رانده است . امارت ابوظبی همچنین دارای قبایلی از جمله ظواهر که به 15 شعبه تقسیم می شوند ، بنی یاس که آنهم 15 شعبه دارد و قبیله صیرکه تقریبا مشارکتی در حاکمیت ندارند . امارت دبی در اختیار خاندان آل مکتوم است که ریشه ای عمانی دارد و شاخه ای از قبیله آل بوفله که خود شعبه ای از قبیله بزرگ بنی یاس است . امارت شارجه نیز شاهد حاکمیت قاسمی ها است که اصالتا ایرانی هستند ولی قبایل آل مدفع و طریم نیز در برخی مناصب دولتی در این امارت با قاسمی همکاری می کنند. در امارت راس الخیمه قبیله بنی محمد پرنفوذترین قبیله است که از شعبه های قبیله قاسمی می باشد و حاکمیت را با وجود اختلافات داخلی گسترده، در اختیار دارد . امارت راس الخیمه از دیر باز شاهد درگیری خانوادگی بین قبایل بوده و این درگیریها تا بالاترین سطح حاکمیت در امارت کشیده شده است . در امارت های عجمان ، ام القوین و فجیره قدیمی ترین قبایل ساکن امارت زندگی می کنند که شامل نعیمی در عجمان ، نعیم در ام القوین و الشرقی در فجیره می شوند . این قبایل از دیرباز در امارات ساکن بوده اند و در گذشته و پیش از اتحاد امارتهای مختلف این کشور، با یکدیگر در درگیریهای پایان ناپذیری داشته اند که در سال 1971 با خروج انگلیس از منطقه ، به این درگیریها در ظاهر خاتمه داده شد.

2-وضعیت زنان در امارات:

شرایط اجتماعی زنان امارات عربی متحده اعم از کسانی که در کشور امارات زاده شده‌ یا در این کشور زندگی می‌کنند ، شباهت‌هایی به شرایط زنان در دیگر کشورهای جهان سوم دارد و همچنان قوانینی برای محدود کردن زنان در این کشور وجود دارد. با این حال، در سال‌های اخیر قوانینی تصویب شدکه آزادی‌های اجتماعی وشغلی بیشتری به زنان می‌دهد. عدالت و آزادی‌های بیشتر برای زنان به اقتصاد کشور و بهبود شرایط کلی کشور کمک شایانی کرده‌است به نحوی که بسیاری از زنان کارآفرین و سرشناس از کشورهای همسایه به این کشور جذب شده‌اند . برخی از هنرمندان زن از کشورهای نزدیک مثل ایران نیز به این کشور مهاجرت می‌کنند تا بتوانند کارشان را ادامه دهند و پیشرفت کنند. در کشور نهادهایی هم برای حمایت از زنان توسط دولت تأسیس شده‌است . آموزش زنان رشد چشمگیری داشته‌است و گزارشی در سال ۲۰۰۷ در مورد پیشرفت اهداف توسعه هزاره در امارات عربی متحده منتشر شد که بر اساس آن، مشخص شد سهم زنان در آموزش عالی به میزان قابل توجهی افزایش یافته‌است . در طی سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۴ تعداد دانشجویان زن نسبت به مردان دو برابر افزایش داشته‌است .زنان در امارات  در حال حاضر به صورت مثبت در سرخط خبرها قراردارند. مدتی قبل ، نورا المطرشی، زن ۲۸ ساله، به عنوان نخستین زن فضانورد در برنامه فضانوردی انتخاب شد. المطرشی دیگر تنها زن در این عرصه نیست. برمبنای اظهارات وزارت تحقیقات امارات متحده عربی، زنان ۸۰ در صد تیم علمی را در برنامه کنونی ماموریت  مریخ تشکیل می دهند. در این کشور زنان ثروثمند در بسیاری از امور اقتصادی فعالند و بخشی از سرمایه‌ امارات در اختیار ‌آن‌هاست. این زنان به بازار کار هجوم آورده اند و به دنبال مشاغلی هستند که تا پیش از این برای آن‌ها معمول نبود. گزارش سالانه مجمع اقتصادی جهان (WEF)، امارات متحده عربی را به عنوان «کشور پیشرو در راستای حمایت از برابری جنسیتی در خاور میانه» خوانده است. براساس گزارش «مجله فوربس»، زنان امارات متحده عربی در فهرست زنان پرنفوذ تجارت پیشه در سال ۲۰۲۰ در جهان بوده اند. این مجله به برنامه‌هایی در امارات متحده عربی اشاره کرده است که از تقویت نقش زنان، از جمله با دستمزدهای برابر، حمایت می کنند. علیرغم این واقعیت که سهم زنان در قدرت سیاسی در این کشور ناچیزاست و از ۹ نماینده زن در مجلس، هشت نفرشان انتصابی‌اند و تنها یک نفر انتخاب شده است،. اما حضور در یک مجلس مشورتی به معنای عدم قدرت و اظهار نظر نمایندگان نیست. مجلس مشورتی گرچه نمی‌تواند در سیاستهای دولت دخالت کند اما می‌تواند خواستار پاسخگویی وزرا باشد. این اقدام می تواند پیش زمینۀ  یک دمکراسی پارلمانی را فراهم کند. زیرا اصلاحات در امارات به آهستگی و از بالا صورت می‌گیرد. در میان کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس، پس از قطر با ۵۱ درصد، زنان اماراتی با مشارکت ۴۷ درصدی رتبه دوم را در نیروی کار منطقه در اختیار دارند و حدود ۷۰ درصد از فارغ التحصیلان اماراتی را نیز تشکیل می‌‌دهند. همچنین، ۸ وزیر (از مجموع ۲۵ عضو هیات دولت)، ۷ عضو مجلس، ۷ سفیر و حدود ۲۲۰۰ زن اماراتی بومی در بازارهای محلی و بین المللی فعال هستند. جوان ترین وزیر زن جهان ، وزیر امور جوانان امارات شیما المزروعی ۲۲ ساله و دانش آموخته دانشگاه آکسفورد است. در حال حاضر خانم هند عبدالعزیز العویس نیز اولین نماینده زن دولت امارات در سازمان ملل است. ‌‌‌امارات‌ ‌عربی متحده ۱۷۵ زن شاغل در بخش دیپلماسی و کنسولی دارد. در سال ۲۰۰۳، برای اولین بار در ابوظبی ۳۲ زن بومی برای آموزش در بخش نیروهای امنیتی فراخوانده شدند. در اکتبر ۲۰۰۸ نیز اولین قاضی زن اماراتی کار خود را آغار کرد. امل القبیسی اولین زن اماراتی در خلیج فارس است که در نوامبر ۲۰۱۵ به عنوان رئیس پارلمان امارات انتخاب شد.

علیرغم همه این تغییرات سریع، جامعه امارات هنوز در قالب سنت‌‌‌ها و نگرش‌‌‌های مردسالارانه خود قرار دارد. در مهمانی‌‌‌های خانوادگی همچنان سفره مردان و زنان جدا از هم پهن می‌‌شود و این تفکیک جنسیتی در داخل و خارج از فضای خانواده‌‌‌ها وجود دارد. خشونت خانگی، چند همسری و ارتباطات خارج از خانواده جزء چالش‌‌‌های جدی زنان اماراتی محسوب می‌‌شود. زن اماراتی هنوز نمی تواند با مردی غیر اماراتی ازدواج کند و نهایتا می‌‌تواند با تایید دادگاه با مردی از سایر کشورها وصلت کند. همچنین نمی تواند به واسطه ازدواج با مرد غیر اماراتی شهروندی خود را به فرزندش منتقل کند. چند همسری که هنوز در کشور امارات وجود دارد و قانونا برای مردان مجاز است، چالش جدی زنان جوان اماراتی است و به ویژه ازدواج مردان این دیار با زنان سایر ملیت ها (روسی، چینی، الجزایری و غیره) که این روزها به وفور دیده می‌‌شود زنان اماراتی را نگران کرده است.

3-جامعه سنتی امارات:

آغاز توسعه شهری و شکوفائی سریع صنعت مروارید ، مجموعه عظیمی از قبایل مختلف را به سوی شهرهای ساحلی کشاند و سبک زندگی آنها را در این نواحی متفاوت نمود. در قرن نوزدهم به جز قلعه حاکمان و فرمانروایان ، به طور معمول خانه تمامی خانواده هااز برگ ساقه های نخل ساخته میشد . در طول دهه نخست قرن بیستم رشد بیش از پیش تعداد خانواده ها این امکان را به لحاظ مالی فراهم ساخته بود تا بتوانند خانه هائی را از سنگ های مرجانی برای خود بسازند و یک طبقه دیگر و حتی بادگیرهای پر زرق و برقی را نیز برای آسایش در طول ماه های گرم تابستان به خانه های خود اضافه کنند . بازرگانان هندی انگشت شمار و برخی از فارسی زبانان که به طور فصلی به این مناطق میآمدند یا در زمان رونق و شکوفائی صید مروارید به شهرهای ساحلی نقل مکان کرده بودند مانند گذشته در بین گروههای اقلیت این جامعه بومی قرار داشتند . برخی از تجار بومی که سرمایه خوبی از فروش مروارید و یا تجارت به دست آورده بودند جستجو برای عامل سیاسی موثر بر دولت را در شهر های خود آغاز کردند . اعراب بادیه نشینی که دور از مناطق ساحلی زندگی میکردند هنوز توازن قدرت را با فراهم کردن نیروی جنگی برای حاکم مورد نظر در دست داشتند . زمانی که صنعت صید مروارید در دهه 1930 به خاطر رکود اقتصادی بین المللی و عرضه مرواریدهای ژاپنی با افت شدیدی مواجه شد تاثرات ناخوشایندی بر روی بسیاری از خانواده ها گذاشت به طوری که آنها تصمیم گرفتند به برای یافتن کار به کشورهای همسایه تولید کننده نفت مهاجرت کنند . در آغاز قرن 21 و بعد از گذشت بیش از سه دهه از مهاجرت کارشناسان و کارگران خارجی و افزایش چشمگیرجمعیت ، جامعه امارات همگونی خود را از دست داد با وجود این ، برای اتباع این کشور ساختار اصلی جامعه قبیله ای دست نخورده باقی ماند . تعلق به یک قبیله بومی مورد احترام یا یک خانواده با نفوذ هنوز در جامعه بومی امارات از اهمیت به سزائی برخوردار است . علیرغم اکثریت قاطع مهاجرانی که در امارات زندگی میکنند ، معاشرت های اجتماعی این خانواده ها تقریبا منحصر به روابط با یکدیگر است . بنابراین جای تعجب نیست که عادات و رسوم بو می و سنتی هنوز بخش مهمی از زندگی روزمره این مردمان به حساب میآید . سلام و خوش آمدگوئی مردم بومی به شیوه ای سنتی و یا بوسه زدن بر بینی یکدیگر از جمله این عادات است. آنهارا به واسطه لباس محلی شان میتوان تشخیص داد. زنان در خانواده هنوز از جایگاه ویژه ای برخوردارند و نباید در فعالیت های معمول مردان شرکت کنند. معمولا مردان در مجالس خانه شیوخ و یا بازرگانان یا ماهیگیران دور هم جمع میشوند و در حالی که مشغول نوشیدن قهوه تلخ و رقیق همراه با هل در فنجان های کوچک هستند در باره مسایل مربوط به کشور و مسایل کلی مورد علاقه شان به بحث و گفتگو می پردازند.

4-وضعیت آموزشی:

در حوزه آموزش ، دولت امارات تمرکز ویژه ای بر تربیت معلمان برای کاستن از وابستگی به نیروی خارجی قرار داده است . وزارت آموزش و پرورش امیدوار است تا سال 2020، ده هزار نفر معلم را برای مدارس تربیت کند . موضوع دیگر سیاست دولت در آموزش زنان و دختران است. نسبت زنان به مردان در دبیرستان ها 67/1 و در دانشگاه ها 810/1 میباشد.

دانشگاه های فعال در امارات سه دسته هستند.

دسته اول دانشگاههای دولتی امارات که عبارتند از :

دانشگاه امارات عربی متحده؛ تعداد ادانشجویان این دانشگاه در سال 2006 حدود 14740 نفر بوده است و هفت رشته در مقطع کارشناسی در آن تدریس میشود. 79 در صد دانشجویان این دانشگاه را دختران تشکیل میدهند.

دانشگاه زاید؛ این دانشگاه در سال 1988 ویژه زنان تاسیس شد اما بعدها مردان نیز توانستند در آن تحصیل کنند. این دانشگاه در حال حاضر پنج دانشکده علوم وهنر ، علوم کسب و کار ، علوم رسانه و ارتباطات ، آموزش و سیستم های اطلاعات را شامل میشود . زبان تدریس در این دانشگاه انگلیسی است.

دانشکده عالی تکنولوژی بزرگترین موسسه آموزش عالی در امارات است که بیش از 16 هزار نفر دانشجو در آن تحصیل میکنند. در حال حاضر 16 شعبه از این دانشکده در شهرهای مختلف امارات وجود دارد.

دسته دوم موسسات خصوصی هستند که برخی از آنها عبارتند از : دانشگاه امریکائی شارجه و دبی ، دانشگاه شارجه ، دانشگاه علوم و تکنولوژی عجمان ، دانشگاه ابوظبی و انستیتوی علوم و تکنولوژی مصدر.

دسته سوم شعبه های دانشگاههای بین المللی هستند؛ به عنوان نمونه شعبه دانشگاه سوربن در ابوظبی که در سال 2006 تاسیس شد . دانشگاه نیویورک ، دانشگاه جان هاپکینز ، دانشگاه ایالتی میشیگان و موسسه فناوری روچستر از جمله موسسات آموزش عالی در امارات هستند.

براساس رتبه بندی دانشگاههای جهان، سه دانشگاه امارات در رده 500 دانشگاه برتر جهان قرار دارند که به ترتیب عبارتند از : دانشگاه امریکائی شارجه و دانشگاه امارات عربی متحده.

5-وضعیت رسانه ها:

امارات عربی متحده دارای موسسات رسانه ای پیشرفته ای است که از نظر تعداد و امکانات وسیع است . موسسه رسانه ای دوبی بر چندین شبکه تلویزیونی نظارت دارد . همچنین موسسه رسانه ای امارات ، روزنامه الاتحاد و شبکه های تلویزیونی ابوظبی و الامارات را اداره میکند.

مطبوعات:

تاریخچه انتشار مطبوعات در امارات به سبک جدید به چاپ مجله اخبار دوبی در سال 1966 برمیگردد که پس از سه سال از این تاریخ ، روزنامه الاتحاد تاسیس شد. روزنامه الاتحاد قدیمی ترین روزنامه کشور امارات به حساب می آید. اولین شماره آن قبل از استقلال امارات در سال 1969 منتشر گردید. این روزنامه ارگان رسمی دولت امارات عربی متحده است . الاتحاد بیش از صد روزنامه نگار دارد که در دفاتر این روزنامه در شهرهای مختلف امارات مستقر هستند . علاوه بر آن تعدادی از روزنامه نگاران این روزنامه در پایتخت های مهم جهان فعالیت دارند. روزنامه الخلیج که در شارجه به چاپ میرسد و روزنامه الانباء که ارگان رسمی امارت دبی میباشد از جمله روزنامه های پرخواننده در دنیای عرب هستند . چندین روزنامه انگلیسی زبان نیز برای اتباع خارجی راه اندازی شده که مهمترین آنها خلیج تایمز ، گلف نیوز، امارات تودی، گلف تودی و نشنال است. خلیج تایمز قدیمی ترین است و در سال 1978 راه اندازی شده است. گلف نیوز از قویترین روزنامه های انگلیسی زبان امارات است و نسبت خوانندگان آن بیش از 25 درصد مجموع خوانندگان روزنامه ها است . علاوه بر روزنامه ها، خبرگزاری مطرح دولتی نیز با نام خبرگزاری امارات (وام) از سال 1977 به طور رسمی کار خود را آغاز کرد. هدف این خبرگزاری تبلیغ و گزارش اقدامات دولت در سطوح داخلی و خارجی است. در زمینه مجلات ، "زهرة الخلیج " یکی از قدیمی ترین مجلات و اولین نشریه ای است که در باره مسایل زنان و خانواده چاپ میشود . از دیگر مجلات هفتگی میتوان به نشریه " ماجد " در زمینه کودکان و نوجوانان و مجله سیاسی" الشروق" ، مجله خانوادگی " کل الاسرة" و "المرأة اليوم" و نشريه ورزشي "سوبر" اشاره كرد . برخی دیگر از مجله های ماهیانه یا فصلنامه نیز وجود دارد ازجمله نشریات " المجتمع " ، "صوت المرأة" ، "التراث "، "آفاق تربویة " ، "المرأة العصرية "، "الاقتصادی "و "الجریدة الرسمية" (روزنامه رسمی).

دولت امارات در زمینه خدمات تلویزیونی شاهد تحولات قابل ملاحظه ای از نظر تنوع برنامه ها بوده است. امارت دبی خود دارای چند شبکه تلویزیونی است و شهر رسانه ای دوبی نیز فعالیت خود را در سال 2001 با هدف ایجاد مرکزی برای جذب ارتباطات جهانی به ویژه در زمینه رسانه ای و ارتباطات آغاز کرد. امروزه در حدود 850 شرکت و 5000 کارمند متخصص در شهر رسانه ای دوبی فعالت دارند و شماری از خبرگزاریهای بزرگ جهان دارای نمایندگی در آن هستند.

 ارتش امارات عربی متحده:

نخستین تشکیلات نظامی امارات، در سال ۱۹۵۱، با مشارکت نیروهای بریتانیایی، سازماندهی شد. این تشکیلات در سال ۱۹۷۱، منحل شد. نیروی زمینی امارات عربی متحده، در سال ۱۹۷۱ و با تشکیل دولت امارات عربی متحده پایه‌ریزی شد. تا زمان تشکیل دولت فدرال و مدتی پس از آن هریک از امارت ها خواستار داشتن ارتش مستقل بودند و هر یک، مسئول آموزش و تجهیز نیروهای مستقل خود بود. این نیروهای مسلح عبارتند از: نیروی دفاعی ابوظبی (۱۹۶۵–۱۹۷۶)، نیروی متحرک راس‌الخیمه (۱۹۶۸–۱۹۷۶)، نیروی دفاعی دبی (۱۹۷۰–۱۹۷۶) و گارد ملی شارجه ( 1972-1976) . در 6 ماه مه 1976 نیروهای مسلح هریک از امارت ها در زمان تشکیل نیروهای مسلح امارات عربی متحده زیر نظر یک ستاد کل و تحت کنترل دولت مستقر در ابوظبی قرار گرفتند .ارتش امارات ، پس از عربستان ، بزرگترین و کارآمدترین ارتش کشورهای امیرنشین خلیج فارس محسوب می شود. این ارتش طی سال های اخیر با خرید انواع متنوعی از تسلیحات غربی، توانسته است به یکی از پیشرفته ترین ارتش های منطقه تبدیل شود. امارات در کنار خرید تسلیحاتی، برنامه وسیع تولیدات تسلیحاتی داخلی را آغاز کرده است؛ به گونه ای که هم اکنون بیشتر نیازهای آموزشی خود را در کنار تولید برخی تجهیزات، در داخل کشور تامین می کند. نیروهای نظامی امارات متشکل از نیروی زمینی، نیروی دریایی، نیروی هوایی و نیروهای ویژه گارد ریاست جمهوری است . در سال‌های اخیر امارات و عربستان سعودی پیشتاز خرید جنگ ‌افزار در خاورمیانه بوده‌اند.گفته می‌شود ارزش هواپیماهای جنگنده‌، بالگردها و تجهیزات مربوط به آنها که قرار است در اختیار نیروهای هوایی امارات قرار گیرد حدود ۱۷ میلیارد یورو است. از سال‌ها پیش یکی از بزرگترین نمایشگاه‌های بین‌المللی صنایع نظامی در ابوظبی برگزار می‌شود. در پانزدهمین دوره این نمایشگاه که اسفند سال 1400 برگزار شد هزار و ۱۱۲ شرکت از حدود ۶۰ کشور تازه‌ترین دستاوردها و تجهزات نظامی خود را به نمایش گذاشتند. امارات عربی متحده از سال 2006 به تصاویر ماهوارهای به تفکیک یک متر از طریق دو ماهواره جاسوسی دسترسی داشته است. اندیشکده «کارنگی» در گزارشی به حضور گسترده نیروها و اتباع خارجی در ارتش‌های کشورهای عربی جنوب خلیج فارس اشاره کرده و نوشته است که توان مالی بالا و جمعیت اندک شهروندان امارات و افرادی که تمایل به خدمت در ارتش داشته باشند، موجب شده تا کشورهایی چون امارات عربی متحده، عربستان سعودی، بحرین و کویت به سمت به کارگیری نیروهای خارجی در ارتش خود حرکت کنند علاوه بر این، به کارگیری این نیروها، این امکان را به این کشورها داده تا در صورت بروز ناآرامی و آشوب داخلی، از همین نیروهای خارجی برای سرکوب اعتراضات شهروندان خود استفاده کنند. کارنگی کم‌هزینه بودن اخراج و کنار گذاشتن این نیروها را از دیگر دلایلی عنوان کرده که این کشورها را به استخدام نیروهای نظامی خارجی سوق داده است.

نیروی هوائی:

نیروی هوائی امارات در بین کشورهای حاشیه خلیج فارس یکی از فعال ترین و به روزترین نیروی هوائی منطقه است. این نیرو ضمن برخورداری از هواپیماهای مدرن و کارآمد توانسته است در کنار تجهیزات سخت افزاری و نرم افزاری در بخش پشتیبانی ، آموزش، ساخت، بهینه سازی و تجهیزات، پیشرو میباشد. توسعه زیرساخت های فرودگاهی در چند سال اخیر در امارات رشد چشمگیری داشته است. نیروی هوائی در مجموع سه پایگاه بزرگ و چند پایگاه کوچک در اختیار دارد و از فرودگاههای غیر نظامی نیز استفاده میکند.

پایگاههای نیروی هوائی امارات عبارتند از:

1-پایگاه الظفرة که در ابوظبی واقع است و جنگنده های بمب افکن میراژ و اف ۱۶ ، هلیکوپترهای آپاچی و هواپیماهای سوخت رسان و ترابری در این پایگاه مستقر هستند گفته میشود شش فروند هواپیمای اف ۲۲ از سال ۲۰۱۴ در این پایگاه دیده شده و هواپیماهای جاسوسی U2 و پهپادهای بردبلند نیز پروازهای مستمر شناسائی خود را از این پایگاه انجام میدهند . امریکا بیش از ۳۵۰۰ نفر نیروی نظامی در این پایگاه دارد .

2-پایگاه منهاد در 20 کیلومتری شهر دوبی قرار دارد و یکی از بزرگترین پایگاههای هوائی امارات است و مجموعه ای از هواپیماهای ترابری ، سوخت رسان ، آواکس و پشتیبانی در این پایگاه مستقر هستند . استرالیا در راستای ائتلاف امریکائی ضد داعش در خاک سوریه و عراق از این پایگاه استفاده میکرد و کانادا نیز از این کمپ برای پشتیبانی نیروهای خود در افغانستان استفاده مینمود. انگلیس نیز از ابتدای جنگ افغانستان از این کمپ به عنوان مرکز پشتیبانی استفاده کرده است .

3- پایگاه الصفران: این پایگاه در نزدیکی شهر زاید واقع شده و اطلاعات دقیقی از حضور نیروهای اماراتی و یا خارجی در این پایگاه در دسترس نیست. گفته میشود یک اسکادران از نیروهای اماراتی از سال 2007 در این پایگاه حضور دارند . امارات اجازه دسترسی به این پایگاه را به امریکائیها داده است.

4-پایگاه البطین: این پایگاه در سال ۱۹۶۰ راه اندازی شد و از سال ۱۹۸۳ تا ۲۰۰۸ به عنوان پایگاه هوائی مورد استفاده بود . گفته میشود نیروهای ایتالیائی از سال ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۱ در این پایگاه مستقر بوده اند و با هواپیماهای ترابری C130 خود برای پشتیبانی نیروهای خود در عراق و افغانستان استفاده میکردند .

5-پایگاه النخیل: این پایگاه در نزدیکی ابوظبی واقع شده و محل استقرار یگان عملیات ویژه گارد ریاست دولت امارات است و مجموعه ای از هلیکوپترهای ترابری و رزمی و چند منظوره در آن مستقر هستند .

6-فرودگاه بین المللی ابوظبی: این فرودگاه در اصل غیر نظامی است ولی در ضلع جنوب غربی آن ستاد کل نیروی هوائی امارات واقع شده است و مجموعه ای از هواپیماهای ترابری و چند منظوره در این بخش از فرودگاه مستقر شده اند . در فرودگاه جدید ابوظبی این بخش ، از فرودگاه بین المللی جدا شده است .

نیروی دریائی:

نیروی دریائی امارات از سال 1992 به تجهیز و به روز رسانی تسلیحات خود پرداخت و اقدام به خرید ناوچه های موشک انداز از آلمان پرداخت و ناوچه های خود را مجهز به موشک های اگزوسه فرانسوی نمود . در سالهای 2004 و 2006 قراردادهائی با فرانسه و ایتالیا برای ساخت شناورهای رزمی بین امارات و این کشورها منعقد گردید و در کنار توسعه سخت افزاری ، امارات با شرکت در مانورهای مشترک با نیروهای فرامنطقه ای در خلیج فارس توانست نیروی انسانی خود را نیز همگام با سخت افزارها ، توانمند سازد.

مهمترین پایگاها و مراکز نیروی دریائی عبارتند از:

1-پایگاه دریائی غنتوت جدیدترین پایگاه دریائی امارات محسوب میشود . این پایگاه در سال 2013 در منطقه ساحلی بین دبی و ابوظبی به بهره برداری رسید . گفته میشود فرماندهی مرکزی نیروی دریائی امارات در این پایگاه مستقر است .

2-پایگاه دریائی فجیرة: این پایگاه در فجیره در کنار بندر تجاری و پایانه صادرات نفت فجیره واقع شده و در سال 2010 افتتاح گردید که به دلیل واقع شدن در دریای عمان و نزدیکی به تنگه هرمز از موقعیت ممتازی برخوردار میباشد.

3-بندر جبل علی بزرگترین بندر خاورمیانه و در 35 کیلومتری دبی واقع شده است ، 5500 شرکت بین المللی در این بند فعالیت دارند . نیروی دریائی امریکا نیز در این بندر حضور دائمی دارد و یکی از معدود بنادری است که ناوهای هواپیمابرامریکائی در آن پهلو میگیرند .

4- بندر راشد: این بندر در سال 1979 در دبی تاسیس شد و یک پایگاه ثابت نیروی گاردساحلی در آن مستقر است . طرح توسعه این بندر در سال 2012 به پایان رسید.

5-بندر الصدر: این بندر در نزدیکی شهر ابوظبی واقع شده و تاسیسات کشتی سازی و یک پایگاه ثابت گارد ساحلی در آن مستقر میباشد. در این تاسیسات ، قایق های گشت ساحلی برای نیروی دریائی امارات ساخته میشود.

6-پایگاه نظامی فرانسه: دولت فرانسه در سال 2008 توافق نامه ای در زمینه احداث نخستین پایگاه دائم نظامی این کشور در خلیج فارس را با امارات امضا نمود . این پایگاه متشکل از نیروهای سه گانه نظامی و هدف های استراتژیک و نظامی است . پایگاه فرانسه در امارات عمدتا دریائی است و حدود 500 نظامی فرانسوی به طور دائم در آن حضور دارند . این پایگاه به عنوان سرپل و مرکز تعویض نیروها برای افراد نیروی دریائی این کشور در خلیج فارس و اقیانوس هند و جیبوتی مورد استفاده میباشد و اولین پایگاه نظامی فرانسه بیرون از منطقه آفریقا است که فرانسه به طور سنتی در آنها حضور دارد . امارات همواره خرید عمده تسلیحات نظامی خود را از فرانسه انجام میداد اما پس از امضای قرارداد نظامی با امریکا، بخشی از سلاحهای استراتژیک خود را از امریکا خریداری میکند.

آموزش های نظامی:

بسیاری از افسران ارشد نیروهای مسلح امارات، فارغ التحصیل دانشگاه های نظامی غرب هستند و امروزه مناصب بالائی در امارات دارند. همچنین بسیاری ازاساتید دانشگاههای داخلی نیز فارغ التحصیلان خارج از امارات هستند. با رشد روز افزون نیروهای مسلح امارات در سالهای اخیر، موسسات و دانشگاههای نظامی خاصی در امارات تاسیس شده است از جمله دانشگاه دفاع ملی که در سال ۲۰۱۲ به فرمان شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان تاسیس شد. دانشکده فرماندهی وستاد که در سال ۱۹۹۱ تاسیس گردید. دانشگاه ابوظبی نیز به صورت دوره ای به فارغ التحصیلان دانشگاهها و موسسات آموزشی نظامی خدمات ارائه میدهد. دبیرستان نظامی العین نیز در سال ۲۰۰۷ تاسیس شده و زیر مجموعه یک موسسه آموزشی بین المللی به نام سابیس(SABIS) است که در سال ۱۹۸۶ در بیروت شروع به کار کرده است. کالج نظامی زاید دوم نیز در سال ۱۹۸۲ کالج هوائی خلیفه بن زاید در سال ۱۹۷۲ در فرودگاه بین المللی العین تاسیس شده است. کالج دریائی امارات نیز در سال ۱۹۹۹ در بندر خلیفه واقع شده و آموزش افسران خدمه ناوچه های اماراتی بینوته را برعهده دارد. دانشکده دریائی راشد بن سعید نیز در بندر الصدر ابوظبی تاکنون ۱۵ دوره فارغ التحصیل داشته است. آموزش نیروهای ارتش امارات عمدتا توسط افسران خارجی صورت میگیرد . افسران انگلیسی، امریکائی، آلمان و فرانسه نیروهای سه گانه نظامی امارات را آموزش میدهند. پاکستان نیز از سال 1968 در امارات حضور نظامی پر رنگی داشته است.

استراتژی نوآوری ملی:

هدف استراتژی نوآوری ملی که توسط شیخ محمد بن راشد آل مکتوم حاکم دبی آغاز شده است .

دستیابی به پیشرفت با ایجاد ایده‌های خلاقانه و معرفی محصولات، خدمات و عملکردهای جدید است که باعث بهبود کیفیت کلی زندگی می‌شود.

امارات عربی متحده دارای چندین امتیاز است که محیطی شکوفا  را برای علم، فناوری و نوآوری ایجاد می‌کند. از جمله سرمایه‌ی انسانی، زیرساخت‌ها، در دسترس بودن سرمایه و بهره‌وری دولت.

در بخش سرمایه‌ی انسانی، آمارهای اخیر نشان می‌دهد که تعداد قابل توجهی از شهروندان امارات در برنامه‌های علوم و مهندسی آموزش عالی، در داخل و خارج از کشور ثبت نام کرده‌اند. امارات اکنون به مقصد انتخاب کار تبدیل شده و استعدادهایی را از سراسر جهان به خود جلب کرده است. این فراوانی از استعدادها و ترکیب آنها، امارات را به قطب منطقه‌ای و بین‌المللی برای تعامل و نوآوری تبدیل خواهد کرد . راه‌اندازی ابتکارات نوآورانه در زمینه‌های مختلف ( مانند انرژی های تجدیدپذیر، هوا فضا و مراقبت‌های بهداشتی ) و کیفیت بالای زندگی بیشتر در دسترس دانشمندان، محققان و مبتکران در امارات قرارمی گیرد. از لحاظ زیرساخت‌های تحقیقاتی، امارات علاوه بر داشتن چندین دانشگاه و مراکز تحقیقاتی در زمینه‌های مهم، دارای چندین آزمایشگاه علمی با کیفیت نیز هست که باعث تشویق و افزایش تحقیقات علمی در کشور می‌شود. علاوه بر این امارات با بسیاری از کشورها و سازمان‌های پیشرو در سطح جهان در زمینه‌ی علم و فناوری روابطی نزدیک داردکه این امر منجر به مشارکت در تحقیقات و پروژه‌های نوآورانه در بسیاری از زمینه‌ها شده است. امارات سرمایه‌گذاری گسترده‌ای را برای ایجاد زیرساخت‌های درجه یک در زمینه فناوری اطلاعات انجام داده است، که به نوآوری‌های مبتنی بر علم و فناوری کمک خواهد کرد. در حال حاضر این کشور از نظر شاخص‌های بین‌المللی در آمادگی شبکه‌ای و نفوذ اینترنت در رتبه‌ی بالایی قرار دارد، و دارای مدارس و دانشگاه‌های کاملا شبکه ای و متصل بهم در همه‌ی زمینه‌هاست. دولت امارات با هدف تسهیل در دسترسی مشتریان به خدمات دولت در هر زمان و هر مکان، ابتکار عمل هوشمندانه ای را با استفاده از فناوری آغاز کرده است. علاوه بر این، شهرهای هوشمند و ابتکارات داده‌های باز (ایده دسترسی عموم مردم به مجموعه ی از داده ها) به تشویق رشد فناوری و نوآوری در بخش‌های دولتی و خصوصی برای سال‌های آتی کمک خواهد کرد.امارات عربی متحده سرشار از منابع مالی است و به دلیل سرمایه‌گذاری درآمدهای نفتی در صندوق‌های مستقل، پس‌انداز بالایی دارد. امروزه، امارات مأمنی‌ برای بسیاری از مشاغل بزرگ ملی است که به دنبال فرصت‌های سرمایه‌گذاری جدیدی هستند که توسط سرمایه‌گذاران منطقه‌ای و بین‌المللی اجرا و تکمیل می‌شوند. این کشور برای تأمین مالی پروژه‌های پیشگام و نوآورانه چندین صندوق تأسیس کرده است و زیرساخت‌های مناسب لازم را برای تسهیل جریان سرمایه در سرمایه‌گذاری‌ها در اختیار دارد. بازارهای مالی امارات در جذب  سرمایه و در لیست اوراق جهانی اسلامی (صکوک) رتبه‌ی اول بین‌المللی را به خود اختصاص داده است و همه‌ پشتیبانی های لازم را برای تأمین بودجه‌ رشد و توسعه‌ی بازار علم، فناوری و نوآوری در امارات تأمین می‌کند.

چهارچوب كلی سیاست‌های علم، فناوری و نوآوری را میتوان به اختصار در زمینه های زیر نام برد:
نوآوری و فناوری در آموزش‌وپرورش، بهداشت و درمان عمومی، بیماری‌های غیر واگیردار و تندرستی، بیوتکنولوژی و ژنتیک، مدیریت آب و اقتصاد، سیستم‌های فناوری انرژی خورشیدی و انرژی های جایگزین، علوم فضایی، تاسواره ( "CubeSat" ماهواره های کوچک متشکل از واحدهای مکعبی شکل) و نانو ماهواره‌ها، امنیت سایبری، توسعه‌ی فرآیند نیمه‌هادی، رباتیک و هوش مصنوعی، برنامه‌های کاربردی شهر هوشمند و راه‌حل‌ها، معماری و طراحی شهری، فناوری دیجیتال زبان عربی ، فناوری خدمات مالی ، اینترنت اشیاء و داده‌های بزرگ (حجیم)،ساخت مواد افزودنی (چاپ سه‌بعدی)، ساخت و ساز و مصالح ساختمانی پیشرفته ، مواد پیشرفته‌ی هوافضا، ساخت، تعمیر و نگهداری وآزمایش آن، وسایل نقلیه‌ی هوایی تجاری بدون سرنشین  و وسایل نقلیه‌ی هوشمند خودران. سال ۲۰۲۰ برای امارات عربی متحده ، کشور کوچک اما ثروتمند و جاه‌ طلب خلیج فارس، سالی فوق‌العاده بود، ماهواره به مریخ فرستاد، توافقنامه صلح تاریخی با اسرائیل را امضا و با اقدام به موقع با شیوع ویروس کرونا مقابله کرد و حتی یک هواپیما پر از وسایل محافظت از کرونا را هم برای بریتانیا فرستاد.

چشم انداز امارات در سال 2021:

برنامه‌ی ملی امارات عربی متحده در سال 2021 بسیاری از شاخص‌ها در زمینه علم، فناوری و نوآوری را مشخص و اهداف بلندپروازانه‌ای را برای آن‌ها تعیین کرده است. ازجمله این موارد، تبدیل امارات متحده‌ی عربی به یکی از ده کشور برتر جهان در فهرست جهانی نوآوری و افزایش سه برابری هزینه‌های تحقیق و توسعه تا سال 2021 است. به دلیل نقش بسیار زیاد سرمایه‌ی انسانی در تقویت نوآوری، امارات نیز درصدد افزایش سهم نیروی کار تحصیل‌کرده تا 40درصد از کل نیروی کار و ارتقای رتبه‌ی دانش آموزان در ریاضیات، علوم و مهارت خواندن در بین 20 کشور برتر دنیا تا سال 2021 است.